Σάββατο 29 Ιουλίου 2017

23η Regatta Κυκλάδων η εβδομάδα των 200Nm

Σκάφος ALKYON: Ιούλιος 2017- 23η Regatta Κυκλάδων (εβδομάδα των 200Nm)

Τα τρία τελευταία χρόνια, η ομάδα μας, συμμετέχει στις αρχές του καλοκαιριού, στη Regatta των Κυκλάδων, που έχει πάντοτε έντονο συναγωνισμό στη κατηγορία μας και πολλά απρόβλεπτα - εκπλήξεις.
Η φετινή συνταγή της πρώτης βδομάδας του Ιούνη, ήταν:
1ο : Εξαιρετική παρέα στο σκάφος.
2ο : Αρκετές συμμετοχές στη regatta: 50+ (33 στη κατηγορία Club),
3ο : Άνεμοι από 0 μέχρι 35 knots
4ο : Η θάλασσα από 0 μέχρι 2,5 m κύματα
5ο : Όμορφα νησιά (και χωρίς τη Μύκονο που άλλαξε τη τελευταία στιγμή, μάλλον ξέροντας «κάτι», δεν δέχτηκε το «ασκέρι» των ιστιοπλόων…)
Αποτέλεσμα, της προσπάθειας, για μια φορά ακόμα μία διάκριση!
10ο/33 σκάφος over all του ORC Club και 2ο/10 σκάφος της Κλάσης ORC Club 2, πίσω από το πανέμορφο ΑΘΗΝΑ (ή αλλιώς «το καράβι») του ομίλου μας, με το οποίο ισοβαθμήσαμε. Και να μη ξεχάσουμε ότι τη 1η θέση over all στα ORC Club, την πήρε, το σκάφος ΑΦΡΟΕΣΣΑ του ομίλου μας (που δένει δίπλα μας στο λιμάνι).
Από νωρίς την Άνοιξη, προγραμματίστηκε η συμμετοχή μας, αλλά η σύνθεση του πληρώματος, πέρα από τους «συνήθεις ύποπτους», άλλαζε συνεχώς μέχρι και τη τελευταία εβδομάδα πριν την αναχώρηση. Η ομάδα φέτος ήταν 7 άτομα:
Ο Καπετάνιος μας ο "Captain Lou" (aka Captain Πιντζας), ο Μπάμπης ο Αου, ο Γιάννης η ήρεμη δύναμη, η Αναστασία η πιανίστρια, η Εύα με την αστείρευτη θετική ενέργεια, ο Νίκος ο φοιτητής μας (νέο πολυεργαλείο) και ο Μίνως ο αχαρακτήριστος (όπως πάντα).
Μας έλειπε και πάλι ο «διεθνής» μας Δημήτρης (aka Jim Sparrow), που εργαζόταν ο ταλαίπωρος την ώρα που το θαλασσοπούλι πετούσε στα κύματα. Άλλη μία απώλεια είναι η Αλεξάνδρα η αποστάτισσα που φοράει κίτρινα τώρα πιά…
Και τώρα το χρονικό της εβδομάδας των 200 Nm:

Παρασκευή 30 Ιουνίου, Βούλα-Τζιά (37 Nm).

Ξεκινήσαμε πριν το μεσημέρι με άπνοια, χωρίς πανιά με μηχανή και bimini. Στάση στον κάβο «Κολώνες», κάτω από το ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο για μπανάκι. Μετά το μπάνιο ένα shank και με τιμονιέρο τον Γιάννη περνάμε τη Μακρόνησο με μηχανή, που με τις 2.000 στροφές της, δεν σταματά το μας νανουρίζει μέχρι που δέσαμε στον ντόκο της Κορησσίας δίπλα στο ΑΦΡΕΟΕΣΣΑ. Όποιος είπε ότι ο κάβο-ντόρος είναι δύσκολο πέρασμα, δεν έζησε την εμπειρία του μαζί μας …
Ξημερώνει το Σάββατο και όλο το πλήρωμα είναι ευδιάθετο με τις βόλτες να μη σταματούν όλη τη μέρα. Το βράδυ μας βρίσκει νωρίς στο σκάφος για τη βδομάδα που ξεκινάει, αισιόδοξους, γεμάτους προσδοκίες.

Κυριακή 2 Ιουλίου, Τζιά-Σύρος (40,0 Nm).

Από νωρίς είμαστε έτοιμοι για να ξεκινήσουμε τον αγώνα και ανυπόμονα, σηκώνουμε από τους πρώτους άγκυρα και βγαίνουμε να αφουγκραστούμε τις καιρικές συνθήκες… Δυστυχώς το «απόλυτο τίποτα» … ο αέρας «από πουθενά και από παντού», με εντάσεις από 0 έως 2,5 knots. Άρχισαν να ξυπνούν οι μνήμες από τις προηγούμενες ρεγκάττες, που το 2015 (Τζιά-Πάρος) ήταν το «για πρώτη φορά DNF» μας και το 2016 (Τζιά-Νάξος) όπου ο Τάμελος, τήρησε την παράδοση με το «σχεδόν τίποτα» από αέρα… Τώρα με το «απόλυτο τίποτα» μπροστά μας, μας κυνηγούν τα φαντάσματα των προηγούμενων ετών και να σκεφτεί κανείς ότι σχεδόν ένα μήνα πριν, είχαμε από το ίδιο σημείο εκκίνηση για τον τελευταίο αγώνα του Κυπέλλου Άνοιξης και ο αέρας έκανε «παιχνίδια» ακόμα και μέσα στο λιμάνι με σταθερά 30-άρια απ’ έξω! Επικοινωνούμε με την επιτροπή (τον αγαπητό φίλο μας Γιώργο) για να πούμε την κατάσταση που επικρατεί και τους φόβους μας…
Ο αγώνας όμως ξεκινά και ακούμε το «όλοι καλώς» στο VHF, φεύγοντας δεξήνεμοι, από τον βράχο του Άη Νικόλα. Μετά από λόγο, αριστερήνεμοι και κόβουμε βόλτες μετά τη γραμμή της αφετηρίας. Κάθε τάκ είναι 170-180 μοίρες… 2-3 φορές συναντηθήκαμε με αντίθετη κατεύθυνση με το ΝΕΜΕΣΙΣ που χαριτολογώντας ο Captain Ζήσης μας φωνάζει (κάθε φορά) … «τώρα εσείς πού πάτε από εκεί?». Μία ώρα μετά την έναρξη του αγώνα, όλος ο στόλος είναι εκεί … 0,5 Nm από τη γραμμή αφετηρίας. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, παίρνει ο Μίνως το τιμόνι, επειδή έχει γαϊδουρινή υπομονή. Όμως ο «τίποτα» αέρας, με τα ρεύματα της θάλασσας, μας ωθούν, μέσα σ’ ένα κολπίσκο από βράχια που είχε χωθεί και το σκάφος FARSIDE των Ολλανδών. Οι 8.5 τόνοι της Αλκυόνας δεν ακούνε το τιμόνι, με αποτέλεσμα 2 φορές 360ο και τη δεύτερη, πλησιάζουμε τα βράχια σε απόσταση που ακουμπάει ο γάντζος (ευτυχώς όχι η καρίνα)…
Την ίδια τύχη μ΄ εμάς λίγο πιο πριν την έχουν και οι Ολλανδοί που βάζουν μπρός τη μηχανή για να απομακρυνθούν.
Η απόφαση τώρα είναι μάλλον εύκολη (σ.σ.!), ή θα σπάσει το σκάφος στα βράχια ή ξανά DNF για τη 1η ιστιοδρομία… όπερ και εγένετο. Παίρνει λοιπόν μπρός η μηχανή, μάϊνα τα πανιά και ρότα για μπανάκι προς τον κόλπο στον Κούνδουρο με χίλιες άκαρπες σκέψεις στο μυαλό: Ένας σωρός από «αν» και «μήπως»!
Ο ήλιος καίει (56 οC στον ήλιο και 42 οC στη σκιά, είπε ότι κατέγραψε ο Κώστας Μάνθος) και ο αέρας στο «απόλυτο τίποτα». Η Αλκυόνα όμως ντύνεται το εκδρομικό της κοστούμι … bimini με extensions(!), τέντα σε όλη τη κουβέρτα, ομπρέλα θαλάσσης, μαξιλάρια στους πάγκους του cockpit, παγωμένες μπύρες από το ψυγείο, όμορφη μουσική στο ραδιόφωνο, αυτόματος πιλότος κι η μηχανή γουργουρίζει χαλαρά με 2.000 στροφές. Η κίνηση του σκάφους φέρνει μια ευχάριστη δροσιά. Πηγαίνοντας για τον Κούνδουρο, βλέπουμε το πρώτο σκάφος του στόλου, το «ΕΡΥΤΟΣ» στη μιάμιση ώρα από την εκκίνηση, να είναι μόλις στα 3-3,5 Nm και ο καιρός δεν δείχνει να αλλάζει … είναι ακριβώς όπως τον έδειχνε η πρόβλεψη … Μια σκέψη αρχίζει να γεννιέται : «ίσως είμαστε τυχεροί που βάλαμε νωρίς μηχανή!»
Φουντάρισμα μέσα στον κόλπο του Κούνδουρου, εκεί που το βυθόμετρο έδειχνε 4,00 m. Τα κρυστάλλινα, γαλαζοπράσινα νερά είναι εγγύηση για ένα δροσιστικό μπάνιο. Όσο περνά η ώρα, βλέπουμε από μακριά να μας προσπερνούν σκάφη χωρίς πανιά, με μηχανή… Το «ίσως» στη σκέψη που γεννήθηκε πριν από λίγο μετασχηματίζεται σε «μάλλον» και όσο περνά η ώρα και δεν βλέπουμε ούτε το «ΕΡΥΤΟΣ» να περνά, αρχίζει να φεύγει κι αυτό!
Νωρίς το απόγευμα φτάνουμε στον Αριστοκρατικό Φοίνικα που η παλιά του αίγλη ακόμη δεν έχει ξεθωριάσει και πρυμνοδετούμε απ’ έξω απ’ το λιμάνι στο ντόκο! Έρχονται κι άλλα σκάφη που έχουν εγκαταλείψει και δένουν πάνω μας. Το FLORANΝA, το VOLTAIRE και το SARAVA. Χαλαροί και ορεξάτοι όταν πέφτει ο ήλιος, τριγυρίζουμε στη πόλη. Στις 11:30, μπαίνει και το ΕΡΥΤΟΣ. Ο Κωστής ψιλο-απογοητευμένος, που πάλεψε μέχρι που τελείωσε η χρόνος τους ~5 Nm από τον τερματισμό. Πάμε για ύπνο και ακόμα βλέπουμε σκάφη να έρχονται με υπέρβαση στο όριο του χρόνου, στα ~5 Nm από τον τερματισμό!

Δευτέρα 3 Ιουλίου: Σύρος

Το πρωί, η σκέψη που είχαμε κάνει, από αμφιβολία έγινε βεβαιότητα: «είμαστε τυχεροί που βάλαμε νωρίς μηχανή» και απολαύσαμε μία χαλαρή Κυριακή χωρίς να ξεροψηθούμε στον ήλιο. Το σκέλος Τζιά-Σύρος, ακυρώθηκε. Δεν τερμάτισε κανένα σκάφος!
Είμαστε στη Σύρο, στο νησί που σπουδάζει ο Νίκος μας ο φοιτητής…, έτσι για λίγο τον χάνουμε από την παρέα αφού πήγε με τον πατέρα του τον Captain Lou, στην Ερμούπολη, στο σπίτι του.
Ο καιρός όμως αλλάζει, αρχίζει να φυσάει και να ρίχνει και μερικές σταγόνες βροχής… προμηνύεται καλύτερη συνέχεια απ’ ότι στη πρώτη κούρσα!

Τρίτη 4 Ιουλίου: Διαδρομή Σύρος – Πάρος (23 Nm).

Αλλαγή σκηνικού… ο αέρας είναι στους 25-30 Knots. Η διαδρομή απλή, είναι πρίμα ή δευτερόπριμα αρκεί να καβατζάρουμε το νότιο ακρωτήρι της Σύρου κι από εκεί είναι μία ευθεία 20 Nm μέχρι την Παροικιά.
Ανοίγουμε πανιά. Ξεκινάμε με την Νο2 χωρίς μούδα, πρίμα δεξήνεμοι. Μία εκκίνηση για όλα τα σκάφη και όλος ο στόλος είναι μαζί. Η αειθαλής Αλκυόνα με όχι τόσο καλή εκκίνηση βρίσκεται στα τελευταία σχεδόν σκάφη. Αυτό ίσως μας στοίχισε κάποια καλύτερη θέση στον τερματισμό και την 1η θέση στη κλάση μας!.
Κανένας δεν έχει ανοίξει μπαλόνι. Κάποιο σκάφος λίγο πιο μπροστά μας, που το τολμάει το σκίζει. Αριστερά μας είναι το BLUE PEΑRL και το ATHINA. Σχεδόν όλα τα σκάφη έχουν κάνει τσίμα, για να πλησιάσουν στο ακρωτήρι. Τα βαριά σκάφη όμως ακόμη ταξιδεύουν δεξήνεμα. Ο καπετάνιος μας θαρρείς κάθεται σε αναμμένα κάρβουνα. Όταν μπορέσαμε να κάνουμε τσίμα ήμασταν πάνω από τα υπόλοιπα σκάφη και κάτω από το Νότιο ακρωτήρι της Σύρου. Από εδώ πια είναι μία ευθεία…
Η Αλκυόνα, παρ’ όλον ότι δεν διεκδικεί πρωτεία στη πλεύση καταβέλωνα (δεν είναι σχεδιασμένη έτσι), ταξιδεύει κατάπριμα από κύμα σε κύμα με 8,0 Knots, κυνηγώντας τα πλαναρίσματα που βγάζει 10-11 knots. Το rolling ασταμάτητο. Στιγμιαία σε κάποιο πλανάρισμα, το SOG δείχνει 13,2 Knots. Τα κύματα τα καρφώνουμε με τη πλώρη που καβαλάνε στη κουβέρτα με δύναμη, και φτάνουν μέχρι το Cockpit, που κάποια φορά έγινε πισίνα. Ο Γιάννης μάλιστα, κάποια στιγμή κατέβηκε κάτω και την ώρα που έκλεινε τη φάλκα, τον πρόλαβε ένα γερό μπουγέλο μέσα στο σκάφος πάνω από το chart table. Και ναι, ομολογώ ότι μπήκε «λίγο νεράκι» μέσα … (!). Όλοι είναι καλά, εκτός από τον Νίκο μας τον φοιτητή μας που τον έπιασε η ναυτία. Είναι η δεύτερη φορά που ταξιδεύουμε μαζί με τέτοιες συνθήκες, η πρωτιά του όμως σε αγώνα. Παρ’ όλα αυτά όμως συνήλθε γρήγορα.
Ταξιδεύοντας έτσι για τα 20 Nm της διαδρομής, περάσαμε μερικά σκάφη, αλλά ήμασταν ήδη πίσω και οι διαφορές είναι μικρές.
Τερματίζουμε με 20 δευτερόλεπτα πίσω από το ATHINA, (που πήρε την πρωτιά στη κλάση) και 3 λεπτά πίσω από το OUSYRA, ενώ είμαστε μόνο 3 λεπτά μπροστά από το ADRASTEIA. Όλα αυτά τα σκάφη είναι οι ανταγωνιστές μας στην κλάση, που μας πέρασαν στην κατάταξη και τερματίσαμε 4οι .
Μάϊνα τα πανιά και oops, λείπει ξανά η 2η μπανέλα από τη μαΐστρα! Ένα χρόνο πριν στη Νάξο, πάλι με τα πρίμα και το κύμα, είχε χαθεί η ίδια μπανέλα.
Συνωστισμός στη μπούκα του λιμανιού, κόβουμε βόλτες μέχρι την εντολή του λιμενικού να πλαγιοδετήσουμε 3η ντάνα πάνω στο ADRA και το NEFELI. Πάνω μας δένουν το OUSYRA από τη Σύρο και το DAS BOOT από τη Ρόδο. Τακτοποίηση στο σκάφος, και βγάζουμε έξω τα βρεγμένα για να στεγνώσουν… Γίνεται και κάτι απρόσμενο. Κλείνει το hatch την πλωριάς καμπίνας με δύναμη πάνω στο δάκτυλο της Εύας μας. Oops! Ο πόνος είναι αφόρητος. Η Εύα βάζει αμέσως πάγο. Την κοιτάζω στα μάτια προσπαθώντας να καταλάβω τον πόνο της. Είναι αξιοθαύμαστη αυτή η γυναίκα, με τεράστια αποθέματα θετικής ενέργειας. Μετά το πρώτο 10λεπτο, επανήλθε το χαμόγελο στα χείλη της παρά τον πόνο της…!
Βγαίνουμε από το σκάφος για την απογευματινή βόλτα και ετοιμαζόμαστε για το βραδινό φαγητό (το μοναδικό της ημέρας). Τόσες φορές που έχω έρθει στη Πάρο (πάνε 30+ χρόνια, όταν ήρθα για πρώτη φορά) την έχω γυρίσει ολόκληρη… Παροικιά, Νάουσα, Καμάρες, Μάρπησσα, Αλυκή κλπ, οπότε πίστευα ότι την ξέρω. Τα τοπία, με άγρια και μοναδική στον κόσμο φυσική ομορφιά. Είναι όμως ιδιαίτερα τουριστική, μετρίως φιλόξενη και από φαγητό... κάτι στο "περίπου μέτριο", τίποτα το συγκλονιστικό. Κι όμως έχω πέσει έξω... Ετοιμαζόμασταν να φάμε λοιπόν κάπου «περίπου μέτρια», όταν ρωτήσαμε τον Πέτρο, τον Παριανό φίλο μας που πρότεινε την Οικογενειακή Ταβέρνα "Η ΠΑΡΟΣ".
Ήταν μιά πραγματικά ευχάριστη έκπληξη, ανατροπή σε ό,τι ήξερα μέχρι τώρα.
Μοναδικός επαγγελματισμός, θαυμάσιο χαμόγελο και ευγένεια, από ολόκληρη την οικογένεια, εξαιρετική ποιότητα, ποσότητα και τιμές! Δύο φορές πήγαμε, στις δύο διαδοχικές βραδιές που μείναμε στο νησί. Ένα θερμό και μεγάλο μπράβο.
Η Τετάρτη, είναι χαλαρή για μπανάκι, απονομή και για να αντικαταστήσουμε την μπανέλα της μαΐστρος … Ξανά λοιπόν «πατέντα» (χεχε). Μία μπανέλα μήκους 1m δανεική από το ΑΦΡΟΕΣΣΑ, 3 μπανέλες από τους 3 σάκους των μπαλονιών, αυτοκόλλητη ταινία, μέτρημα και ... voil? η μπανέλα της μαΐστρας!!!

Πέμπτη 6 Ιουλίου: Διαδρομή Πάρος-Σέριφος (31 Nm).

Η γραμμή εκκίνησης είναι πολύ μεγάλη, μέσα στον κόλπο της Πάρου, πίσω από τις 2 τσαμαδούρες (πράσινη και κόκκινη) που ορίζουν τα αβαθή, στημένη έτσι που όλα τα σκάφη φεύγουν δεξήνεμα πλαγιοδρομία. Η υποχρεωτική πορεία είναι να αφήσουμε αριστερά όλες τις «πόρτες».
Κάποιες φορές η περιγραφή είναι φτωχή, μη μπορώντας να μεταφέρει εύκολα ήχους, εικόνες και ακόμα πιο δύσκολη η περιγραφή των συναισθημάτων και της αδρεναλίνης. Η ιστιοπλοΐα, μας προσφέρει πολλές δύσκολα περιγράψιμες εικόνες και συγκινήσεις. Η εκκίνηση 50+ ιστιοπλοϊκών για μία κούρσα, με 25-28 knots αέρα σε πλαγιοδρομία, πέρα απ’ αυτές τις εικόνες έχει κάποιους ιδιαίτερους ήχους και μπόλικη, μα μπόλικη αδρεναλίνη, που είναι αδύνατο να μεταφερθούν στους «μη μυημένους». Αυτό ακριβώς γίνεται τώρα…
Στο VHF, ακούμε τον «δικό μας Γιώργο» (τον πρόεδρο της επιτροπής αγώνα), να κάνει συνεννοήσεις με το λιμεναρχείο, για το «κενό χρόνου», ανάμεσα στα δρομολόγια των επιβατικών ώστε να μας δοθεί η εκκίνηση. Η ένταση είναι μεγάλη…
Τα κενό βρίσκεται, και είναι 10 λεπτά, πριν την καθορισμένη ώρα εκκίνησης, οπότε αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση του 5-λέπτου.
Η Αλκυόνα μας, έτοιμη, με την πρώτη μούδα στη μαΐστρα και τον φλόκο (Νο3) στην πλώρη, κόβει βόλτες μέσα στον κόλπο μαζί με όλα τα σκάφη του στόλου. Η μηχανή σβήνει πολύ πριν το 4-λεπτο και τα πανιά τεντώνονται απότομα και νευρικά σε κάθε τακ ή τσίμα πριν την γραμμή εκκίνησης. Η αδρεναλίνη ανεβαίνει…
Στο σκάφος, επικρατεί σιωπή. Αυτά που ακούγονται είναι ο χαρακτηριστικός τσιριχτός ήχος του VHF με τη αντίστροφη μέτρηση της επιτροπής…, η καστάνια από τη σκότα της μαΐστρας…, ο ήχος των βιτζιρέλων σε κάθε αλλαγή πορείας…, ο υπόκωφος ήχος των νευρικών πανιών σε κάθε αλλαγή τους… και τα παραγγέλματα του καπετάνιου. Η εκκίνηση δόθηκε… Η Αλκυόνα παίρνει πορεία προς την κόκκινη σημαδούρα που θα αφήσουμε δεξιά και ρυθμίζουμε τα πανιά. Η ταχύτητα του σκάφους σε ελάχιστα δευτερόλεπτα είναι 6-7 knots. Όμως το ίδιο συμβαίνει και σε όλα τα σκάφη του στόλου, που συγκλίνουν προς την κόκκινη σημαδούρα! Οι ήχοι που ακούγονταν πολλαπλασιάζονται και προστίθενται σ’ αυτούς οι ήχοι από τις πλώρες που σκίζουν τη θάλασσα των διπλανών σκαφών που αφήνουμε πίσω μας, οι ήχοι από το νερό στη πρύμνη των σκαφών που πλησιάζουμε, ανακατεμένοι με τα «έεεωωω» που ακούγονται ανάμεσα από τα σκάφη που πλησιάζουν μεταξύ τους!
Η διαδρομή αυτή μέχρι να καβατζάρουμε την σημαδούρα και να κλείσουμε τα πανιά σε όρτσα, με ρότα την πόρτα που θα αφήσουμε αριστερά, δεν πρέπει να κράτησε παραπάνω από 2 λεπτά, η αίσθηση όμως ήταν σαν να κράτησε 2 αιώνες… Το πιο χαρακτηριστικό και απολαυστικό συνάμα, σ’ αυτή την εκκίνηση ήταν οι αντιδράσεις του Νίκου μας (τον είχα δίπλα μου), που με όλες του τις αισθήσεις σε εγρήγορση ζούσε για πρώτη φορά αυτή την εμπειρία… κοιτούσε, άκουγε, παρακολουθούσε, «το ζούσε» τεντωμένος κι αυτός σας τις σταβέντο σκότες της τζένοας που χειριζόμασταν μαζί… Πολλές φορές το έχω πει αλλά όποιος δεν έχει ταξιδέψει με 6άρι - 7άρι στο Αιγαίο, θα δυσκολευτεί να καταλάβει την απόλαυση … και η Αλκυόνα είναι «φτιαγμένη» να μας το προσφέρει αυτό! Ο Captain Lou είναι με ένα μόνιμο θαρρείς χαμόγελο.
Η διαδρομή προς την Σέριφο συνεχίζει, με την κατεύθυνση και την ένταση του αέρα σταθερή 25-28 knots όπως ξεκινήσαμε. Happy sailing..!
Έχουμε κάνει 20-22 Nm, όταν αρχίζει να πέφτει η ένταση του ανέμου… 22 – 20 – 18 … 10 knots! Τα σκάφη μπροστά μας κι αυτά όρθια, ταξιδεύουμε για ένα 5-λεπτο έτσι, αλλά δεν πάει άλλο και βγαίνει η μούδα απ’ τη μαΐστρα και μπροστά παίρνει τη θέση του φλόκου η Νο2. Αυτό όμως, όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων ήταν λάθος κίνηση… (όπως μάθαμε και όλα τα σκάφη του στόλου κάνανε το ίδιο λάθος!). Μετά από άλλο ένα 10-λεπτο ο αέρας ξανανεβαίνει στα 25 knots. Η Αλκυόνα τώρα, με φορτωμένο το πλωριό πανί, πατιέται σημαντικά με κλίσεις 25+ μοίρες…, με φορτωμένη τη μαΐστρα από κύμα σε κύμα χρειάζεται να αδειάζει συνεχώς γιατί το σκάφος ορτσάρει νευρικά και το τιμόνι είναι μόνιμα «ανάποδα». Μας πλησιάζουν και τα σκάφη που είχαμε αφήσει πίσω μας. Γίνεται και το αναπάντεχο. Ο φλόκος που ήταν μαζεμένος στη πλώρη όπως κατέβηκε για να ξαναπάρει τη θέση του, ξεδιπλώνεται και πέφτει σταβέντο μέσα στο νερό… Πάει ο Μπάμπης στη πλώρη να το συμμαζέψει, αλλά είναι αδύνατον. Τρώει το ένα μπουγέλο μετά το άλλο (έλεγε μετά, ότι έφαγε και λίγο σούσι…) όμως το πανί ξεδιπλώνεται όλο και περισσότερο, μέχρι που ανοίγει ολόκληρο … Πάει και ο Γιάννης μαζί του για βοήθεια στη πλώρη, αλλά και πάλι είναι αδύνατο να μαζευτεί… Επικρατεί για λίγο μία ένταση στο σκάφος όταν αναγκάζεται η Αλκυόνα να ορθοπλωρίσει ώστε να κόψει ταχύτητα, οπότε πλέον μαζεύτηκα το πανί και το ρίξαμε όπως-όπως μέσα στη καμπίνα από την φάλκα για να μη φουσκώνει. Η πιθανότητα να ξαναμπεί μπροστά ο φλόκος… έπαψε να υπάρχει…!
Αλλά ένα ρητό λέει: «ενός κακού, μύρια έπονται» … Συνέβη κι αυτό! Ο Νίκος και η Αναστασία έχουν ψιλοζαλιστεί… Η Εύα μας που είναι ακόμα εντάξει, κατέβηκε κάτω να συμμαζέψει λίγο, επειδή το πανί όταν το πατήσεις, γλιστράει. Της λέω: «Εύα μη μείνεις όμως πολύ κάτω, γιατί μάλλον θα ζαλιστείς». Ήταν κάποια στιγμή έντασης και ο Γιάννης που έχει επιστρέψει στη σκότα της μαΐστρας, της φωνάζει «Έλα επάνω γρήγορα, θα ζαλιστείς» και η καημένη, στη προσπάθειά της να ανέβει πάνω γρήγορα νομίζοντας ότι κάτι τρέχει, σε κάποιο κουπαστάρισμα, κτυπά πάνω στη χειρολαβή του chart table με το πρόσωπο… Σόκ, ο πόνος αβάσταχτος… και το ερώτημα: «μήπως έσπασε τίποτα?» Τα πρώτα βασανιστικά λεπτά περνούν και η πρώτη αντίδρασή της ήταν «κομπρέσα πάγου». Μόνο που βλέπω την έκφρασή της η καρδιά μου σκίζεται σε χίλια κομμάτια … Συνεχίζουμε να ταξιδεύουμε, όπως ήμασταν, ούτε λόγος για μούδα… και σε 5 Nm φτάνουμε στην είσοδο του κόλπου στη Σέριφο, όπου οι εντάσεις και οι ριπές του αέρα ήταν (όπως πάντα) μεγάλες από τα 25 απότομα στα 35 knots με διεύθυνση κατάορτσα!
Αρχίζουμε την πορεία για τακ. Το σκάφος όμως με την Νο2 μπροστά δεν κρατιέται… Η απόφαση άμεση να κατέβει η τζένοα για να μη κατέβει το άλμπουρο. Με ρυθμό χελώνας και με ένταση γύρω στα 30 knots κατεβαίνει ο τζένοα. Το σκάφος συνέρχεται. Μόνο με τη μαΐστρα ταξιδεύει με 6,5 knots. Βλέπουμε από μακριά το ATHINA, να πλησιάζει προς τα βράχια επικίνδυνα. Ευτυχώς το έσωσαν…
Τερματίζουμε 45 δευτερόλεπτα μπροστά από το SIM CAT. Αργότερα μαθαίνουμε πόσες ζημιές έγιναν, εκεί λίγο πριν τον τερματισμό.
Χαλαρώνουμε και μέχρι να κατεβάσουμε τη μαΐστρα κοιτάζω την Εύα… Ένα τεράστιο respect. Το χαμόγελο είναι πάλι στα χείλη της … παρ’ όλον ότι έχει κτυπήσει στα ούλα και πονούν τα δόντια! Ξανά ξεχειλίζει από θετική ενέργεια. Είναι να την θαυμάζεις… δεν την παίρνει από κάτω ποτέ!
Συμμάζεμα στο σκάφος, μπανάκι, ελαφρό φαγητό (μόνο η Εύα η καημένη δεν μπορεί να βάλει στερεά τροφή στο στόμα της, αλλά δεν το βάζει κάτω!), ξεκούραση, βραδινή βόλτα στο Μεγάλο Λιβάδι.
Πλαγιοδετούμε, πάνω στο ADRA αλλά και με κάβους στον ντόκο. Ώρα ανασυγκρότησης. Αποτέλεσμα της κούρσας αυτής, 10η θέση over all και 2η θέση στη κλάση μας, πίσω από το SIM CAT που πήρε τη 1η θέση. Μέση ταχύτητα 7,2 knots…, παρ’ όλες τις δυσκολίες. Τηρουμένων των αναλογιών, καλή θέση!

Παρασκευή 7 Ιουλίου: Σέριφος.

Μπάνιο το μεσημέρι στη διπλανή παραλία με τη παχιά άμμο, μακαρονάδα στο σκάφος από την Αναστασία, απογευματινή βόλτα στη κορυφή της Σερίφου, στον Αϊ Γιάννη τον Χρυσόστομο, μαζί με τους φίλους μας από το σκάφος ΝΙΚΙ, γλυκό και παγωτό στη κεντρική πλατεία της Χώρας και το βράδυ ένα μαύρο ρούμι στο σκάφος μαζί με μέλη του πληρώματος από το ADRA και το ATHINA, σε χαλαρή κουβέντα για τον Όμιλό μας.

Σάββατο 8 Ιουλίου: Διαδρομή Σέριφος - Κύθνος (22,3 Nm).

Η τελευταία ιστιοδρομία είναι ολόκληρη όρτσα και τον αέρα πάνω από τους 25 knots. Μούδα στη μαΐστρα και Νο3 στη πλώρη. Η θάλασσα δεν έχει μεγάλα κύματα που φτάνουν μέχρι το 1,5 m, έξω από τον κόλπο. Το νερό που έρχεται με τους κουβάδες, έχει πάντα στόχο το τσιγάρο του Μίνου….  Με 3 τακ και βρισκόμαστε σε αριστερήνεμη πορεία μέσα από τον Βού όπου ο Captain Πίντζας, δικαιολογώντας το προσωνύμιό του καταφέρνει να περάσουμε στα 5 m πάνω από τον Βου και συνεχίζουμε να ανοιγόμαστε προς την Σερφοπούλα. Εδώ ο αέρας είναι σταθερός και έχουμε να αντιμετωπίσουμε μόνο το κύμα Κρατάμε το αριστερήνεμο μπράτσο μακριά από τις ακτές της Σερίφου. Μαζί μας το SIM CAT, το GIORGIO-FURUNO (που και πέρσι στην ίδια περιοχή το είχαμε αφήσει πίσω) καθώς και το AFRODITI-Solaris. Ακολουθούμε το TOMAHAWK και το ADRA που είχε φύγει 6 λεπτά νωρίτερα από μας. Μας ακολουθεί το BLUE LINE και αρκετά μακριά το ΑΤΗΙΝΑ, ενώ το ΑΛΜΥΡΑ που ήμασταν μαζί στην εκκίνηση, δεν φαίνεται πουθενά, έμεινε αρκετά πίσω. Υπολογισμός της γωνίας για να μην έχουμε ούτε under ούτε overreach. Σε 2 Nm, κάνουμε τάκ οπότε με το δεξήνεμο μπράτσο, αρχίζει το γλέντι με το κύμα στο πλάι αντί στη μάσκα, ταξιδεύουμε με 8,5-9 knots, με αέρα 25-26 knots. Η ρότα τώρα είναι ΒΔ, πλησιάζουμε αργά το ADRA, μέχρι που αρχίζουμε να βλέπουμε για μία φορά ακόμη τη πλώρη του.
Περνάμε το Νότιο ακρωτήρι της Κύθνου με πορεία τώρα πια προς τον Σαν-Τζώρτζη. Πλησιάζουμε λίγο την Κύθνο με 4 τακ, αποφεύγοντας όμως τον όρμο Φλαμπούρια, όπου πέφτει η ένταση του ανέμου στους 12-15 knots. Ταξιδεύουμε λίγο ακόμη με δεξήνεμο μπράτσο που μας ανεβάζει τόσο, ώστε με τον υπολογισμό της γωνίας, κάνουμε το τελευταίο τακ για να μπούμε με την μία, στον κόλπο του Μέριχα.
Πίσω από τον βράχο της εισόδου, ο αέρας κόβει σε ένταση και με την αδράνεια του σκάφους τερματίζουμε μια όμορφη κούρσα.
Αποτέλεσμα 5η θέση over all και ξανά 2η θέση πίσω από το SIM CAT στη κατηγορία ORC Club II. Η διαδρομή των 22+ Nm έγινε με τα όρτσα 30 Νm, που διανύθηκε με μέση ταχύτητα 6,7 knots. Όλα είναι εντός των προβλέψεων, άρα όλα καλά.
Για να κατεβάσουμε τη μαΐστρα είμαστε ορθοπλωρισμένοι πίσω από την γραμμή τερματισμού και ξαφνικά το σκάφος SIM CAT έρχεται με την πλώρη προς το δεξιό πλευρό της Αλκυόνας. Παρά τα «έεωω» που φωνάζαμε ερχόταν με μηχανή πάνω μας… Ο Νίκος και ο Μπάμπης με υπερένταση, έκαναν το αμορτισέρ… Αποτέλεσμα μια γρατζουνιά μόνο… (ευτυχώς). Πλαγιοδετούμε 3η ντάνα και πάνω μας δένει το ATHINA, με το οποίο την επόμενη θα επιστρέψουμε στη Βούλα. Συμμάζεμα στο σκάφος, και βάζουμε την τζένοα με το ρόλλερ. Ο αγώνας τελείωσε και το σκάφος γίνεται πιά εκδρομικό! Μπανάκι στη διπλανή παραλία. Μόνο ο Γιάννης απόλαυσε τη βουτιά του από το σκάφος εκεί που ήμασταν δεμένοι πριν να έρθουν τα υπόλοιπα σκάφη…
Με την δύση του ήλιου, ξεκίνησε η τελετή απονομής με μουσικο-χορευτικά δρώμενα εκεί μπροστά όπως πάντα…  Πάμε για πίτσες στον Αράπη… πάλι με την παρέα από το ΝΙΚΙ και μια ακόμη βραδιά περνά χαλαρά και ευχάριστα!

Κυριακή 9 Ιουλίου: Επιστροφή στη Βούλα (47 Nm).

Πρωϊνό ξύπνημα και μεταφορά όλων των πραγμάτων μας στο ATHINA και στις 7:00, λύνουμε τους κάβους του «καραβιού», με προορισμό το λιμάνι στη Βούλα. Πίσω μας, λύνει και το ALKYON με προορισμό την Ερμούπολη στη Σύρο.
Ο αέρας είναι 12-15 knots, με κατεύθυνση όμως στη ρότα μας επάνω. Ο Captain-Παναγιώτης, βάζει μπρός τη μηχανή (τεράστια μηχανή για να κινήσει το 17-τονο ATHINA) και ξεκινά η διαδρομή της επιστροφής με 6,5-7 knots. Ο καιρός συνεχίζει να είναι χαλαρός, ώσπου, αλλάζει λίγο κατεύθυνση, οπότε ανοίγουμε λίγο την τζένοα, για να βοηθήσει σε ταχύτητα. Αργότερα η κατεύθυνση και η ένταση του ανέμου βοηθάει καλύτερα, οπότε ξεδιπλώνουμε ολόκληρη τη τζένοα, βιράρουμε τη μαΐστρα και τη μετζάνα. Για κανένα 2ωρο, σταματά η μηχανή και ταξιδεύουμε με 8,5-9 knots. Είναι απολαυστική η πλεύση του «καραβιού», έχει σκιά στο cockpit από μία τεράστια τέντα που το καλύπτει. Χαλαρή κουβέντα, με τους φίλους μας, όλο το πλήρωμα του ATHINA και κυρίως με τον ευγενέστατο καπετάνιο και τον χορατατζή φίλο μας Πέτρο…
Μετά το Σούνιο και πριν τον Πάτροκλο, πέφτει ο αέρας και έτσι η ταχύτητά μας φτάνει 3 knots. Ξανά παίρνει μπρός η μηχανή, χωρίς όμως να μαζευτούν τα πανιά. Αλλά ξαφνικά, η μηχανή, αρχίζει να αγκομαχά και σταματά μόνη της. Απ ότι μας εξήγησε ο καπετάνιος έχει ξανασυμβεί, διότι το πετρέλαιο στη δεξαμενή έχει νερό που του βάλανε σε κάποια τροφοδοσία που έκανε … Οπότε μόλις κρυώσει λίγο η μηχανή θα κατέβει κάτω να καθαρίσει το φίλτρο και να κάνει εξαέρωση στα μπεκ. Ταξιδεύουμε τώρα με μικρή ταχύτητα, μόλις 4,5-5 knots, μόνο με τα πανιά. Στο τιμόνι ο Γιάννης μας που καταφανώς το απολαμβάνει.
Όταν κρύωσε η μηχανή, έγιναν οι καθαρισμοί και ξαναπήρε μπρός κανονικά.
Στη Βούλα φτάσαμε στις 2:00 το μεσημέρι και δέσαμε στο ρεμέτζο του σκάφους. Θερμές ευχαριστίες στον Captain-Παναγιώτη και ολόκληρο το πλήρωμα…
Ακόμη μία βδομάδα με την υπέροχη αυτή παρέα πήρε τέλος. Σας ευχαριστώ όλους.




Μίνως Μαϊστρος