Το χρονικό του 22ου Ράλλυ Κυκλάδων 2016 (Αφήγηση του Μίνου Μαΐστρου)

Φέτος στην 22^η Ρεγκάτα στις Κυκλάδες η Αειθαλής «Αλκυών» μας, συμμετείχε όπως πάντα δυναμικά.  Η συνταγή απλή : Δυνατό και πεισματάρικο το πλήρωμα, όλοι μαζί μία ΟΜΑΔΑ σαν καλοκουρδισμένο ελβετικό ρολόϊ, δυνατοί αέρηδες και μπόλικα κύματα που είναι το στοιχείο της «Αλκυόνας» μας, σκληρός ανταγωνισμός, μερικές βλάβες που φτιάχονται επί τόπου (!) και το αποτέλεσμα τηρουμένων των αναλογιών ΑΡΙΣΤΟ.
Στα τελικά αποτελέσματα όλων των ιστιοδρομιών 8^ο σκάφος over all στα 33 ORC Club και 2ο σκάφος στα 11 της Κλάσης ORC Club 2.   

Το φετικό πλήρωμα ήταν 10 (8+2) άτομα:
Ο Καπετάνιος μας ο "Captain Lou" (aka Captain Πιντζας), ο Μπάμπης ο Αου, ο Γιάννης η ήρεμη δύναμη, η Αναστασία η πιανίστρια, η Αλεξάνδρα η ακούραστη, η Ποτίτσα το νέο αίμα, ο Ειρηναίος το πολυεργαλείο, ο Μίνως ο αχαρακτήριστος και φυσικά ενώ δεν ήταν το σώμα τους μαζί μας, η πάντα κεφάτη Κατερίνα μας και ο πολυνίκης (τώρα πια) Δημήτρης μας (aka Jim Sparrow), που είχαν κρεμάσει και οι δυό, το κινητό τους στο αυτί σαν σκουλαρίκι, συμμετέχοντας από μακρυά.

Τώρα το χρονικό της εβδομάδας των 240 Nm:

Σάββατο 2 Ιουλίου, Βούλα-Τζιά (37 Nm).

Ξεκινήσαμε με γεμάτα τα πανιά, εξαιρετική διάθεση και με προοπτική μία ενδιάμεση στάση στο Σούνιο για μπανάκι. Εκεί όμως άφριζε η θάλασσα και η άγκυρα δεν θα μας κρατούσε, οπότε συνεχίσαμε μονομπράτσο όρτσα αριστερήνεμοι για τη Τζιά. Τιμονιέρισσα η Αλεξάνδρα μας (το ‘χει … κι άς λέει άλλα). Δέσαμε στο Βουλκάρι 2^η ντάνα και η καθιερωμένη βόλτα με τα πόδια μέχρι τη Κορησσία.

Κυριακή 3 Ιουλίου, Τζιά-Νάξος (68,7 Nm).

Ξεκινήσαμε με το μεγάλο μπαλόνι και όλα καλά μέχρι τον Τάμελο. Εκεί αλλαγή πανιού με τη τζένοα Νο 1 να παίρνει τη θέση του μπαλονιού …. Στον Τάμελο όμως (όπως πάντα) ο αέρας με διακοπές και εμείς σχεδόν ακίνητοι, να μη πω και προς τα πίσω, και τα πανιά να κάνουν σαν κροτίδες που σκάνε σε κάθε κύμα. Κάποια στιγμή είχε χάσει την υπομονή του ο Captain Lou (όπως πάντα στην άπνοια) και παράτησε το τιμόνι. Το σκάφος δεν άκουγε… Η πρώτη ιστιοδρομία, μας θύμισε το περσινό DNF (ίδια διαδρομή αλλά με προορισμό την Πάρο αντί της Νάξο τώρα). Δεν το βάζουμε όμως κάτω… Αλλαγή πανιού, με τον φλόκο (Νο3) να παίρνει τη θέση του τσιτωμένος σαν σιδερένια λεπίδα. Τότε αρχίσαμε να κινούμαστε προς τη Κύθνο με το δρομόμετρο να δείχνει 0,01 Κnots – 0,02 Knots και κάποια στιγμή τα πανιά στάθηκαν μόνα τους με το δρομόμετρο στο 0,50 Knots. Σιγή μέσα στο σκάφος. Ξανάρχιζε η ελπίδα ότι κάτι μπορεί να γίνει… και δεν θα επαναληφθεί το περσινό DNF. Μετά από 2 ώρες «τεμπελιάς» στον Τάμελο, το δρομόμετρο, άρχισε να ξαναδείχνει 1, 2, 3 … και σταθεροποιήθηκε στους 6-7 Knots. Αλλαγή πορείας μετά το Βόρειο ακρωτήρι της Κύθνου με ρότα τη Νάξο. Ανοικτά της Ποσειδωνίας στη Σύρο ξαναπήρε το μπαλόνι τη θέση του και με 8-9 Knots στο δρομόμετρο καβατζάρουμε το ακρωτήρι της Σύρου και περνάμε ανοικτά τη Ρήνεια (και στο βάθος φαίνεται η Μύκονος) πριν πέσει ο ήλιος.

Μένουν μόνο 15 μίλια για τον τερματισμό, όταν ξαναπέφτει ο άνεμος μένει όμως το κύμα. Ξανά αλλαγή πανιού, με τη τζένοα Νο1 ξανά στη θέση της. Με τα πολλά γύρω στις 12 το βράδυ, φτάνουμε στο στενό της Παρο-ναξίας… Αυτό πιά δεν ξεχνιέται με τίποτα… Στο βάθος ο προορισμός μας, τα φώτα του λιμανιού της Νάξου, το κύμα 1,0-1.5 m από πίσω, τα βράχια της Πάρου φαντάσματα στην ασέληνη νύχτα. Το σκάφος κτυπιέται σαν χταπόδι, τα χέρια μουδιάζουν από το σφίξιμο στο τιμόνι που κάνει περιστροφές 360 μοιρών για να σταθεί η Αλκυόνα στη ρότα … τα πανιά κλωτσάνε. Όπως αποδείχθηκε τις επόμενες μέρες … αυτό το ταρακούνημα άφησε τα σημαδάκια του στο σκάφος

Τότε είναι που ακούστηκαν 2 «κακοί» μεταλλικοί θόρυβοι, από «κάπου» πάνω στο σκάφος (τι να είναι άραγε?). Ταξιδεύουμε όμως και τερματίζουμε στην Πορτάρα, μισό σκάφος πίσω από το «Αθηνά» του Ομίλου μας, που αν και 17 τόννοι (!) κτυπιέται κι αυτό από το κύμα. Στον τερματισμό τα φώτα είναι κόντρα στα μάτια … κι αν δεν έχεις ξανακάνει νύχτα τη διαδρομή για να ξέρεις που πάς, θα πέσεις στα βράχια του μώλου που είναι 50 m μετά!

Τέλος, μπαίνουμε στο λιμάνι και για άριστη συγκυρία, ο λιμενικός που μας καθοδήγησε, μας βάζει να δέσουμε στο ντόκο με κανονικό ρεμέτζο «reserved by Katerina» !!! (μάλλον η Κατερίνα μας, το είχε φροντίσει!) στη καλύτερη θέση του λιμανιού, δίπλα στα ψαράδικα καΐκια. 

Λίγο συμμάζεμα στο σκάφος, λίγο νερό πάνω μας και φαγητό στις 2:00 το πρωϊ, ακούγοντας τη κόρνα του τερματισμού, ακόμη και όταν πέφταμε για ύπνο.

Όπως φαίνεται στο αποτέλεσμα, τελικά ο Τάμελος μας στοίχισε την 1^η θέση της κλάσης μας από το «Αδράστεια» που τερμάτισε 7^ο ενώ εμείς 12 θέσεις πίσω, 19^οι  σ’ αυτό το μπράτσο!

Δευτέρα 4 και Τρίτη 5 Ιουλίου: Νάξος

Ο άνεμος ανέβηκε στο 7άρι με ριπές στους 34 Knots. Ρεστία στο λιμάνι της Νάξου, κουνιούνται όλα τα άλμπουρα, ξεσέρνουν οι άγκυρες και μπλέκουν, πέφτει ένα κρουαζιεράδικο καταμαράν πάνω σε ένα σκάφος του αγώνα. Όλοι ταλαιπωρούνται, εκτός από την Αλκυόνη, που είναι ασφαλής με το ρεμέντζο της Κατερίνας!

Μπόλικη μουρμούρα και αναβολή για μία μέρα της επόμενης ιστιοδρομίας.

Η ιδέα της Αλεξάνδρας μας και νοικιάζουμε ένα Matiz-ακι, για βόλτες. Επίσκεψη στην εξαιρετική Απείρανθο, μπάνιο στη Μουτσούνα και ψαρομεζέδες («μαγειρίτσα θαλασσινών» !) στο κύμα…

Τι ήταν όμως αυτός ο μεταλλικός θόρυβος μέσα στη νύχτα? Η ανησυχία παραμένει.
Επιθεώρηση: πρότονος, επίτονος, μαγκιόρα, παταράτσα, όλα τα ξάρτια. Το boom wang, τα τρακ της τζένοας, της μαΐστρας … Τίποτα. Όλα δείχνουν ΟΚ… Και σίγουρα δεν ήταν από το τιμόνι. Αλλά η ανησυχία παραμένει.

Συνεννοήσεις με το τηλέφωνο για την ξακουστή κακαβιά της Κιμώλου! Δυστυχώς δεν έχει ψάρια λόγω καιρού!

Τετάρτη 6 Ιουλίου: Διαδρομή Νάξος – Κίμωλος (44 Nm).

Ο αέρας είναι φρέσκος … προμηνύεται καλή κούρσα, αρκεί να βγούμε από εδώ που είμαστε μεν δεμένοι με ασφάλεια αλλά στριμωγμένοι. Στη πλώρη ο Μπάμπης και ο Μίνως παριστάνουν το bow thrust, κάνοντας τη  πρωϊνή γυμναστική τους με διατάσεις. Η Αλκυόνα βγαίνει από το ρεμέτζο της Κατερίνας, με τα χέρια σε πείσμα του ανέμου που είναι από 24 έως 28 knots.

Ανοίγουμε πανιά. OOPS! Που είναι η 2^η μπανέλα της μαΐστρας οέο? Αυτός ήταν ο μεταλλικός θόρυβος μέσα στη νύχτα? Βγήκε από τη θήκη της και σε κάποια περάσματα κοπάνησε στον επίτονο μέχρι που εκτοξεύτηκε από το πανί? Χμμμ!

Ξεκινάμε με την Νο3 χωρίς μούδα, όρτσα. Σε λίγα λεπτά έχουμε «καθαρίσει» από τα βράχια νότια του λιμανιού της Νάξου έχοντας διόπτευση το Νότιο ακρωτήρι της Πάρου, οπότε «βγαίνει ο Χάρος παγανιά». Το heavy μπαλόνι με βοριαδάκι 25άρι (είναι το αγαπημένο μου, μας έχει δώσει πολλές χαρές). Η αειθαλής Αλκυόνα με άριστο συντονισμό στο πλήρωμα, από 10^η θέση στα 54 σκάφη της γραμμής εκκίνησης, κυνηγά τώρα πια τα πρώτα 5!

Ο Captain Lou με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά, «πιντζάρει και στα πρίμα» (που είσαι Jimmy!)

Πίσω μας, ο «Αλέξανδρος Κ.» εμβολίζει τον «Αργοναύτη», το «Κέφι μας» τρώει το ένα μπρόουτς μετά το άλλο συνεχώς, το «Νέμεσις», σκίζει το light μπαλόνι του και βάζει το heavy σχεδόν αυτόματα (μπράβο τους!), κάποιος έχει γυρίσει όρτσα με το μπαλόνι σημαία, το «Αφροδίτη-Solaris» μας ακολουθεί σαν τραίνο στις ράγες, … Εμείς κυνηγάμε (υψηλός στόχος!) το «Έρυτος»

Λίγο μετά το Νότιο ακρωτήρι της Πάρου, κλείνει η γωνία … οπότε η Νο2 παίρνει τη θέση του Χάρου και η Αλκυόνα στο στοιχείο της δευτερόπριμα πετάει στα κύματα με 7-9 Knots. Η απόλαυση της αδρεναλίνης. Πάρος, Αντίπαρος. Εδώ ο αέρας δυναμώνει και η Νο3 παίρνει θέση. Δεσποτικό,  Στρογγύλη … Μπροστά μας η Σίφνος. Όλα είναι καλά … μέχρι που παρατηρούμε τη μάτσα να περιστρέφεται σε κάθε κύμα γύρω από τον οριζόντιο άξονά της!!! 

ΣΟΚ. Το goose neck είναι σπασμένο και κρατιέται από το «τίποτα». ΑΥΤΟΙ λοιπόν ήταν οι μεταλλικοί θόρυβοι μέσα στη νύχτα. ΜΕΓΑΛΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ! Επιτόπου πρόχειρο δέσιμο και ευχές να κρατήσει τουλάχιστον μέχρι τον τερματισμό στο Κίμωλο. Ο αέρας πέφτει και οι αλλαγές στη σειρά στη τραυματισμένη Αλκυόνα από Νο3 σε Νο2 σε Νο1 σε Light μπαλόνι, που ταξιδεύει τώρα πια συντηρητικά! Μας φτάνει ακόμη και το «Αλμύρα»!

Αίσιος τερματισμός 7^η θέση over all και 2^η θέση στη κλάση μας.

Δένουμε 2^η ντάνα στη λατρευτή Κίμωλο. Συμμάζεμα στο σκάφος και τα εργαλεία βγαίνουν. Προβληματισμός για το goose neck! Είναι ανοξείδωτο κομμάτι και είμαστε στη Κίμωλο! Τι πιθανότητες υπάρχουν για επισκευή? Σχεδόν μηδενικές. Κι όμως το αναπάντεχο! Ένας φίλος μηχανικός του Νάση, έχει ηλεκτρόδια για ανοξείδωτο! Έρχεται με το παπάκι του, παίρνει τα σπασμένα κομμάτια και την επόμενη φέρνει το goose neck έτοιμο και καλύτερο από πριν! Για μια φορά ακόμη, ευχαριστούμε τον Νάση, ευχαριστούμε και τον πολυμήχανο καινούργιο φίλο μας. Κοντά σε αυτά, έρχεται και το τηλεφώνημα που μας καλεί για την κακαβιά με όσα ψάρια έμειναν στο πρωϊνό παραγάδι από τις φώκιες που το καθάρισαν!

Ότι και να πει κανείς για την Κίμωλο σίγουρα θα είναι λίγο. Εδώ μαθαίνεις ποιο είναι το χρώμα «τιρκουάζ», αισθάνεσαι την αγάπη και τη φιλοξενία σε υπερθετικό βαθμό. Λατρεύεις τους ανθρώπους και τον τόπο αυτό από τον καλοσυνάτο και αποφασιστικό Δήμαρχο, την ανοιχτόκαρδη Φλώρα, που γιόρτασε τα γενέθλιά της μαζί μας, στο δρόμο έξω από την «Αρζαντιέρα», τη Νικολέτα  που το ένα βράδυ μας σέρβιρε στο «Πανόραμα» και το άλλο μας χόρευε με παραδοσιακή ενδυμασία, τις κυρίες του νησιού που φιλόξενα έχουν μαγειρέψει ντόπιες γεύσεις να μας προσφέρουν, μέχρι το μικρό 12χρονο κορίτσι που μπήκε στον κόπο να γράψει πάνω σε ένα βότσαλο «Κίμωλος 2016», να δέσει με γαλάζια κορδελίτσα 2 κλαδιά μυρτιάς για να μας τα προσφέρει!

Άφησα στο τέλος, την Κιμωλιάτικη κακαβιά. Επειδή οι γεύσεις είναι αδύνατον να περιγραφούν, θα έλεγα απλά ότι μάλλον η αμβροσία των θεών του Ολύμπου, ήταν η κακαβιά του ντροπαλού Παναγιώτη, που κλεισμένος στη κουζίνα του, την ετοίμαζε από το μεσημέρι για τα πληρώματα του «Αλκυών» και του «Νίκη» … 11-12 άτομα, που «σκάσαμε» από ψάρι. Φάγαμε και για την Κατερίνα και τον Δημήτρη που ξέρω ότι τους αρέσει και που μας λείπουν! Όλα θαυμάσια και μαγευτικά. Πριν καλά-καλά φύγουμε, όλοι λέμε: «θα ξανάρθω στη Κίμωλο»!

Παρασκευή 8 Ιουλίου: Διαδρομή Κίμωλος-Σίφνος (13,8 Nm).

Όποιος δεν έχει ταξιδέψει με 6άρι - 7άρι στο Αιγαίο, θα δυσκολευτεί να καταλάβει την απόλαυση και η Αλκυόνα είναι φτιαγμένη γι αυτό! Να πετά στα 2μετρα (και βάλε…) κύματα από το ένα στο άλλο!

Ξεκινάμε με τη 1^η μούδα στη Μαΐστρα που της φορέσαμε 2 μικρότερες μπανέλες δανεικές από το «Κέφι μας»,  κολλημένες με χαρτοταινία (πατέντα) για να φτάσουν στο μήκος και στη πλώρη στητός ο φλόκος (Νο3). Η εκκίνηση μέτρια, αλλά πριν βγούμε από το στενό της Κιμώλου με την Πολύαιγο, ήδη η αξιόμαχη Αλκυόνα, έχει δείξει ότι μπορεί να τα βάλει και με τα θηρία του στόλου, που μπορεί να είναι 5 ή 10 πόδια μεγαλύτερα, αλλά όταν φυσάει … βλέπουν τη πρύμη της. Εδώ μπαίνει και το στοίχημα με το «Blue Line», για το ποιος θα πληρώσει τις μπύρες στη Σίφνο. Όλο το πλήρωμα πάνω στο σκάφος συντονισμένο, μία Ομάδα. Τα τακ βγαίνουν υποδειγματικά και το κυνηγητό με το «Blue Line», το «Giorgio-FURUNO»,το  «Gitana», το «Αφροδίτη-Solaris» και το «Tomahawk»… καλά κρατεί! Τα αφήνουμε πίσω μας, ταξιδεύοντας καραόρτσα! Καλά κρατεί και ο γνωστός καυγάς του Captain Lou με τον Μίνω. «Να ποδήσουμε», «μη πιτζάρεις θέλουμε δρόμο», «όχι ακόμα τακ», «να μη μπούμε στη σκιά της Σίφνου ακόμη»! Μας έλλειπε όμως ο Jim Sparrow! Αφού έλλειπε, μπαίνει στην εξίσωση και η Αλεξάνδρα: «έτσι όπως πάμε τι κάνουμε? Γυρίζουμε στη Κίμωλο?». Δηλαδή «τα κλασσικά» του σκάφος μας.

Στην είσοδο του κόλπου για τις Καμάρες, άρχισαν οι γνωστές «καπελωτές» που από 4-6 knots, φτάνει απότομα 20-24 Knots. Μας περνά boat to boat πριν τον τερματισμό το «Tomahawk»…(+10 πόδια) αλλά το στοίχημα με το «Blue Line» το κερδίσαμε.

Αποτέλεσμα 3^η θέση over all και 1^η θέση στη κλάση μας. Με άλλα λόγια εξαιρετική κούρσα!

Αυτή τη φορά ρίχνουμε κανονικά άγκυρα δίπλα στο «Farside» των Ολλανδών, με την πασαρέλα στο ντόκο!

Συμμάζεμα στο σκάφος, μπανάκι στη πρύμη, φαγητό, το limonchello του Captain Lou, χαλάρωση στη Σίφνο με τις 365 εκκλησιές… 

Σάββατο 9 Ιουλίου: Διαδρομή Σίφνος-Κύθνος (30,4 Nm).

Η τελευταία ιστιοδρομία ξεκινάει και πάλι με όρτσα και τον αέρα πάνω από τους 25 knots. Μούδα στη μαΐστρα και Νο3 στη πλώρη. Από νωρίς η θάλασσα είχε ασπρίσει και ο Captain Lou ευδιάθετος, απολαμβάνει το παιχνίδι με τα κύματα… Οι νιτσεράδες δεν κρατάνε το νερό που έρχεται με τους κουβάδες, που έχουν συνήθως στόχο το τσιγάρο του Μίνου….  Με 2 τακ και βρισκόμαστε πίσω από το «Tomahawk» και το «Κέφι μας», που δεν μπορούν να απομακρυνθούν πολύ. Ανανεώνουμε το στοίχημα «διπλά ή τίποτα» με το «Blue Line» και ξανακυνηγάμε τα μεγάλα σκάφη του στόλου. Κανένα δεν μας φεύγει αλλά και κανένα δεν πλησιάζει. Άρα όλα καλά! Σε αριστερήνεμο μπράτσο ανακαλύπτει ο Μπάμπης ότι λείπει το ράουλο της Νο2 από το τράκ! Συναγερμός. Το ράουλο όμως (ευτυχώς!) ήταν μισό μέτρο πιο πέρα στην Αλεξάνδρα και ο πείρος εκεί δίπλα στον Ειρηναίο. Ένα πολυεργαλείο και επιτόπου εν πλω, η επισκευή… (λατρεύω αυτή την ομάδα).

Κατάορτσα μέχρι τα νότια της Σερίφου και μετά τακ στη ρότα του «Tomahawk». Η ρότα περνά έξω από τον Βού. Ταξιδεύουμε ανατολικά και ο Captain Lou ανησυχεί… λέει ότι ταξιδεύουμε ανάποδα και απομακρυνόμαστε … Όμως το κρατάμε ακόμη μέχρι που κάποια στιγμή διακρύνεται καθαρά και το νότιο ακρωτήρι της Κύθνου κοντά στον Άη-Δημήτρη. Τώρα πια δεν τον κρατάει τίποτα… κάνουμε τακ και αρχίζει να πιντζάρει για να περάσουμε το ΒΑ άκρο της Σερίφου…  Όμως δεν βγαίνει αυτή η κίνηση και απομακρύνονται όλοι οι άλλοι το «Tomahawk», το «Κέφι μας» και μας φτάνει το «Giorgio-FURUNO», που είχε την ατυχή έμπνευση να πάει μέσα από τον Βού και του είχαμε ρίξει πάνω από 300 m! Η απογοήτευση του Captain Πίντζα, δεν περιγράφεται. Όποιος τον ξέρει το βλέπει στα μάτια του! Υποχρεωτικά ξανά τακ Βορειο-ανατολικά, με πλώρη για Σερφοπούλα και αφήνει το τιμόνι. 15 λεπτά πορεία προς Σερφοπούλα και μετά αρχίζουμε να τρώμε τις αναμενόμενες φάτσες. Αυτό που έγινε μετά, δεν περιγράφεται… Τάκ και ανοικτή πλεύση. Για πότε βγήκε η μούδα από τη Μαΐστρα και η Νο2 πήρε τη θέση της Νο3 ένας μη μυημένος δεν θα το καταλάβαινε, με αέρα από 18 μέχρι 22 knots.  Η Αλκυόνη άφηνε πίσω της αφρούς και ουραίο κύμα. Ταξιδεύει με 8,5 – 9,0 Knots σερφάροντας στο κύμα. Ο Μπάμπης απολαμβάνει διαβάζοντας στο GPS, τις ταχύτητες που κατέγραφε… φτάνοντας πολύ συχνά τους 10,3 Knots! Μακριά από τον κάβο της Κύθνου και τις καπελωτές του, συνεχίζουμε πια μέσα στον Σαρωνικό. Μετά από μερικά τακ, (πάντα μακριά από την Κύθνο) βλέπουμε το βράχο στην είσοδο του Μέριχα. Κάνουμε το τελευταίο τακ και μπαίνουμε με ταχύτητα. Μέσα στο κόλπο του Μέριχα, ο αέρας σβήνει και τερματίζουμε με την αδράνεια του σκάφους από τη φόρα που είχε πάρει…

Αποτέλεσμα 4^η θέση over all και ξανά 1^η θέση στη κατηγορία ORC Club II.

Δέσαμε αυτή τη φορά πάνω στο «Fareside» χωρίς άγκυρα, με την πασαρέλα όμως στον ντόκο.

Συμμάζεμα στο σκάφος, πλύσιμο και άπλωμα στις νιτσεράδες, μπάνιο στη πρύμη, εθνικός ύμνος της Ολλανδίας όταν έβαζουν τη σημαία τους μετά τον αγώνα και έτοιμοι για βόλτα στη παραλία του Μέριχα, όπου μας υποδέχονται οι γονείς του Ειρηναίου μας. Η Ποτίτσα μας, φεύγει με το ποστάλι κι η Αλεξάνδρα μας, με το «Κέφι μας».

Κυριακή 10 Ιουλίου: Μέριχας Κύθνου.

Ημέρα ξεκούρασης και θερμής φιλοξενίας από τους γονείς του Ειρηναίου, με εξαιρετικά φαγητά. Ο Captain Lou στο ρόλο του οδηγού με το αυτοκίνητο της αδελφής του, μας μεταφέρει πάνω-κάτω!

Το βράδυ οι μισοί βλέπουν τελικό Πορτογαλία-Γαλλία  και οι άλλοι μισοί απολαμβάνουν μπυρίτσα και ουζάκι στο κύμα!

Δευτέρα 11 Ιουλίου: Επιστροφή στη Βούλα (47 Nm).

Νωρίς, στις 9:00 λύνουμε και φεύγουμε με πανιά (1^η μούδα και Νο3) και τον άνεμο πάνω από 20 knots. Μπροστά μας ταξιδεύει το «Bell’ Angiolina» και λίγο πιο μπροστά έχει φύγει το «Νίκη»… Ταξιδεύουμε σε κλειστή πλεύση, με μπόλικο νερό να ανεβαίνει στην Αλκυόνα. Φυσικά και η συρτή μας ακολουθεί, μέχρι που γίνεται το αναμενόμενο. Στο ίδιο περίπου σημείο όπως και πρόπερσι, «κάτι» πολύ βαρύ έχει πιαστεί… Το σκάφος τρέχει με περίπου 6 Knots με τα πανιά ανοικτά και για να μειώσουμε ταχύτητα άμεσα, λίγο δύσκολο με τη διάθεσή μας «στο χαλαρό»…! Οπότε με μεγάλη δυσκολία ο Captain Lou με τον Μπάμπη προσπαθούν να μαζέψουν τη συρτή, μέχρι που… έρχεται το ψαράκι της συρτής πάνω με σπασμένο το ένα από τα 3 αγκίστρια!  Δεν πειράζει, έγινε κι αυτό!

Μετά τον Πάτροκλο, πέφτει ο αέρας στους 18 knots. Διαδικασία για να βγει η μούδα , αλλά OOPS, η μάτσα κατεβαίνει μέχρι τη κουβέρτα. Τι έγινε το boom wang? οέο? Έσπασε το ελατήριο? (άλλο ένα θύμα από το βραδινό ταρακούνημα στη Νάξο). Αμέσως το μπαλαντσίνι της μάτσας και συνεχίζουμε…

Δένουμε στη Βούλα: Συμμάζεμα στο σκάφος, πλύσιμο στα πανιά, τις σκότες,  τα μαντάρια και ξανά τα εργαλεία για το boom wang, που καθαρίζεται και πλένεται στον ντόκο. Είναι μια χαρά, αλλά το μπρακέτο στη γλύστρα από τη κάτω πλευρά της μάτσας, λυμένο! Βίδωμα και το boom wang είναι έτοιμο.

Τελικός απολογισμός απωλειών: Η 2^η μπανέλα της μαΐστρας, τα γυαλιά της Ποτίτσας, το καπέλο του Γιώργου, και η μπαντάνα της Αλεξάνδρας. Τίποτα άλλο, διότι το top από το μαγιώ της, η Αναστασία το βρήκε να επιπλέει στην άλλη άκρη του λιμανιού, και το ρολόϊ του Μίνου και την πετσέτα της Αλεξάνδρας, τα ψάρεψε ο Γιώργος.

Ακόμη μία βδομάδα με την υπέροχη αυτή παρέα (μας έλειπαν ο Δημήτρης κι η Κατερίνα) πήρε τέλος γεμίζοντάς μας με όλα όσα συνθέτουν την ιστιοπλοΐα, ομαδικό πνεύμα, σωματική κούραση, ανταγωνισμός, χαρές, αδρεναλίνη, προβλήματα για επίλυση, όμορφες εικόνες στη φύση κλπ. Σας ευχαριστώ γι αυτό όλους.

Μίνος Μαΐστρος