Σάββατο 29 Ιουλίου 2017

23η Regatta Κυκλάδων η εβδομάδα των 200Nm

Σκάφος ALKYON: Ιούλιος 2017- 23η Regatta Κυκλάδων (εβδομάδα των 200Nm)

Τα τρία τελευταία χρόνια, η ομάδα μας, συμμετέχει στις αρχές του καλοκαιριού, στη Regatta των Κυκλάδων, που έχει πάντοτε έντονο συναγωνισμό στη κατηγορία μας και πολλά απρόβλεπτα - εκπλήξεις.
Η φετινή συνταγή της πρώτης βδομάδας του Ιούνη, ήταν:
1ο : Εξαιρετική παρέα στο σκάφος.
2ο : Αρκετές συμμετοχές στη regatta: 50+ (33 στη κατηγορία Club),
3ο : Άνεμοι από 0 μέχρι 35 knots
4ο : Η θάλασσα από 0 μέχρι 2,5 m κύματα
5ο : Όμορφα νησιά (και χωρίς τη Μύκονο που άλλαξε τη τελευταία στιγμή, μάλλον ξέροντας «κάτι», δεν δέχτηκε το «ασκέρι» των ιστιοπλόων…)
Αποτέλεσμα, της προσπάθειας, για μια φορά ακόμα μία διάκριση!
10ο/33 σκάφος over all του ORC Club και 2ο/10 σκάφος της Κλάσης ORC Club 2, πίσω από το πανέμορφο ΑΘΗΝΑ (ή αλλιώς «το καράβι») του ομίλου μας, με το οποίο ισοβαθμήσαμε. Και να μη ξεχάσουμε ότι τη 1η θέση over all στα ORC Club, την πήρε, το σκάφος ΑΦΡΟΕΣΣΑ του ομίλου μας (που δένει δίπλα μας στο λιμάνι).
Από νωρίς την Άνοιξη, προγραμματίστηκε η συμμετοχή μας, αλλά η σύνθεση του πληρώματος, πέρα από τους «συνήθεις ύποπτους», άλλαζε συνεχώς μέχρι και τη τελευταία εβδομάδα πριν την αναχώρηση. Η ομάδα φέτος ήταν 7 άτομα:
Ο Καπετάνιος μας ο "Captain Lou" (aka Captain Πιντζας), ο Μπάμπης ο Αου, ο Γιάννης η ήρεμη δύναμη, η Αναστασία η πιανίστρια, η Εύα με την αστείρευτη θετική ενέργεια, ο Νίκος ο φοιτητής μας (νέο πολυεργαλείο) και ο Μίνως ο αχαρακτήριστος (όπως πάντα).
Μας έλειπε και πάλι ο «διεθνής» μας Δημήτρης (aka Jim Sparrow), που εργαζόταν ο ταλαίπωρος την ώρα που το θαλασσοπούλι πετούσε στα κύματα. Άλλη μία απώλεια είναι η Αλεξάνδρα η αποστάτισσα που φοράει κίτρινα τώρα πιά…
Και τώρα το χρονικό της εβδομάδας των 200 Nm:

Παρασκευή 30 Ιουνίου, Βούλα-Τζιά (37 Nm).

Ξεκινήσαμε πριν το μεσημέρι με άπνοια, χωρίς πανιά με μηχανή και bimini. Στάση στον κάβο «Κολώνες», κάτω από το ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο για μπανάκι. Μετά το μπάνιο ένα shank και με τιμονιέρο τον Γιάννη περνάμε τη Μακρόνησο με μηχανή, που με τις 2.000 στροφές της, δεν σταματά το μας νανουρίζει μέχρι που δέσαμε στον ντόκο της Κορησσίας δίπλα στο ΑΦΡΕΟΕΣΣΑ. Όποιος είπε ότι ο κάβο-ντόρος είναι δύσκολο πέρασμα, δεν έζησε την εμπειρία του μαζί μας …
Ξημερώνει το Σάββατο και όλο το πλήρωμα είναι ευδιάθετο με τις βόλτες να μη σταματούν όλη τη μέρα. Το βράδυ μας βρίσκει νωρίς στο σκάφος για τη βδομάδα που ξεκινάει, αισιόδοξους, γεμάτους προσδοκίες.

Κυριακή 2 Ιουλίου, Τζιά-Σύρος (40,0 Nm).

Από νωρίς είμαστε έτοιμοι για να ξεκινήσουμε τον αγώνα και ανυπόμονα, σηκώνουμε από τους πρώτους άγκυρα και βγαίνουμε να αφουγκραστούμε τις καιρικές συνθήκες… Δυστυχώς το «απόλυτο τίποτα» … ο αέρας «από πουθενά και από παντού», με εντάσεις από 0 έως 2,5 knots. Άρχισαν να ξυπνούν οι μνήμες από τις προηγούμενες ρεγκάττες, που το 2015 (Τζιά-Πάρος) ήταν το «για πρώτη φορά DNF» μας και το 2016 (Τζιά-Νάξος) όπου ο Τάμελος, τήρησε την παράδοση με το «σχεδόν τίποτα» από αέρα… Τώρα με το «απόλυτο τίποτα» μπροστά μας, μας κυνηγούν τα φαντάσματα των προηγούμενων ετών και να σκεφτεί κανείς ότι σχεδόν ένα μήνα πριν, είχαμε από το ίδιο σημείο εκκίνηση για τον τελευταίο αγώνα του Κυπέλλου Άνοιξης και ο αέρας έκανε «παιχνίδια» ακόμα και μέσα στο λιμάνι με σταθερά 30-άρια απ’ έξω! Επικοινωνούμε με την επιτροπή (τον αγαπητό φίλο μας Γιώργο) για να πούμε την κατάσταση που επικρατεί και τους φόβους μας…
Ο αγώνας όμως ξεκινά και ακούμε το «όλοι καλώς» στο VHF, φεύγοντας δεξήνεμοι, από τον βράχο του Άη Νικόλα. Μετά από λόγο, αριστερήνεμοι και κόβουμε βόλτες μετά τη γραμμή της αφετηρίας. Κάθε τάκ είναι 170-180 μοίρες… 2-3 φορές συναντηθήκαμε με αντίθετη κατεύθυνση με το ΝΕΜΕΣΙΣ που χαριτολογώντας ο Captain Ζήσης μας φωνάζει (κάθε φορά) … «τώρα εσείς πού πάτε από εκεί?». Μία ώρα μετά την έναρξη του αγώνα, όλος ο στόλος είναι εκεί … 0,5 Nm από τη γραμμή αφετηρίας. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, παίρνει ο Μίνως το τιμόνι, επειδή έχει γαϊδουρινή υπομονή. Όμως ο «τίποτα» αέρας, με τα ρεύματα της θάλασσας, μας ωθούν, μέσα σ’ ένα κολπίσκο από βράχια που είχε χωθεί και το σκάφος FARSIDE των Ολλανδών. Οι 8.5 τόνοι της Αλκυόνας δεν ακούνε το τιμόνι, με αποτέλεσμα 2 φορές 360ο και τη δεύτερη, πλησιάζουμε τα βράχια σε απόσταση που ακουμπάει ο γάντζος (ευτυχώς όχι η καρίνα)…
Την ίδια τύχη μ΄ εμάς λίγο πιο πριν την έχουν και οι Ολλανδοί που βάζουν μπρός τη μηχανή για να απομακρυνθούν.
Η απόφαση τώρα είναι μάλλον εύκολη (σ.σ.!), ή θα σπάσει το σκάφος στα βράχια ή ξανά DNF για τη 1η ιστιοδρομία… όπερ και εγένετο. Παίρνει λοιπόν μπρός η μηχανή, μάϊνα τα πανιά και ρότα για μπανάκι προς τον κόλπο στον Κούνδουρο με χίλιες άκαρπες σκέψεις στο μυαλό: Ένας σωρός από «αν» και «μήπως»!
Ο ήλιος καίει (56 οC στον ήλιο και 42 οC στη σκιά, είπε ότι κατέγραψε ο Κώστας Μάνθος) και ο αέρας στο «απόλυτο τίποτα». Η Αλκυόνα όμως ντύνεται το εκδρομικό της κοστούμι … bimini με extensions(!), τέντα σε όλη τη κουβέρτα, ομπρέλα θαλάσσης, μαξιλάρια στους πάγκους του cockpit, παγωμένες μπύρες από το ψυγείο, όμορφη μουσική στο ραδιόφωνο, αυτόματος πιλότος κι η μηχανή γουργουρίζει χαλαρά με 2.000 στροφές. Η κίνηση του σκάφους φέρνει μια ευχάριστη δροσιά. Πηγαίνοντας για τον Κούνδουρο, βλέπουμε το πρώτο σκάφος του στόλου, το «ΕΡΥΤΟΣ» στη μιάμιση ώρα από την εκκίνηση, να είναι μόλις στα 3-3,5 Nm και ο καιρός δεν δείχνει να αλλάζει … είναι ακριβώς όπως τον έδειχνε η πρόβλεψη … Μια σκέψη αρχίζει να γεννιέται : «ίσως είμαστε τυχεροί που βάλαμε νωρίς μηχανή!»
Φουντάρισμα μέσα στον κόλπο του Κούνδουρου, εκεί που το βυθόμετρο έδειχνε 4,00 m. Τα κρυστάλλινα, γαλαζοπράσινα νερά είναι εγγύηση για ένα δροσιστικό μπάνιο. Όσο περνά η ώρα, βλέπουμε από μακριά να μας προσπερνούν σκάφη χωρίς πανιά, με μηχανή… Το «ίσως» στη σκέψη που γεννήθηκε πριν από λίγο μετασχηματίζεται σε «μάλλον» και όσο περνά η ώρα και δεν βλέπουμε ούτε το «ΕΡΥΤΟΣ» να περνά, αρχίζει να φεύγει κι αυτό!
Νωρίς το απόγευμα φτάνουμε στον Αριστοκρατικό Φοίνικα που η παλιά του αίγλη ακόμη δεν έχει ξεθωριάσει και πρυμνοδετούμε απ’ έξω απ’ το λιμάνι στο ντόκο! Έρχονται κι άλλα σκάφη που έχουν εγκαταλείψει και δένουν πάνω μας. Το FLORANΝA, το VOLTAIRE και το SARAVA. Χαλαροί και ορεξάτοι όταν πέφτει ο ήλιος, τριγυρίζουμε στη πόλη. Στις 11:30, μπαίνει και το ΕΡΥΤΟΣ. Ο Κωστής ψιλο-απογοητευμένος, που πάλεψε μέχρι που τελείωσε η χρόνος τους ~5 Nm από τον τερματισμό. Πάμε για ύπνο και ακόμα βλέπουμε σκάφη να έρχονται με υπέρβαση στο όριο του χρόνου, στα ~5 Nm από τον τερματισμό!

Δευτέρα 3 Ιουλίου: Σύρος

Το πρωί, η σκέψη που είχαμε κάνει, από αμφιβολία έγινε βεβαιότητα: «είμαστε τυχεροί που βάλαμε νωρίς μηχανή» και απολαύσαμε μία χαλαρή Κυριακή χωρίς να ξεροψηθούμε στον ήλιο. Το σκέλος Τζιά-Σύρος, ακυρώθηκε. Δεν τερμάτισε κανένα σκάφος!
Είμαστε στη Σύρο, στο νησί που σπουδάζει ο Νίκος μας ο φοιτητής…, έτσι για λίγο τον χάνουμε από την παρέα αφού πήγε με τον πατέρα του τον Captain Lou, στην Ερμούπολη, στο σπίτι του.
Ο καιρός όμως αλλάζει, αρχίζει να φυσάει και να ρίχνει και μερικές σταγόνες βροχής… προμηνύεται καλύτερη συνέχεια απ’ ότι στη πρώτη κούρσα!

Τρίτη 4 Ιουλίου: Διαδρομή Σύρος – Πάρος (23 Nm).

Αλλαγή σκηνικού… ο αέρας είναι στους 25-30 Knots. Η διαδρομή απλή, είναι πρίμα ή δευτερόπριμα αρκεί να καβατζάρουμε το νότιο ακρωτήρι της Σύρου κι από εκεί είναι μία ευθεία 20 Nm μέχρι την Παροικιά.
Ανοίγουμε πανιά. Ξεκινάμε με την Νο2 χωρίς μούδα, πρίμα δεξήνεμοι. Μία εκκίνηση για όλα τα σκάφη και όλος ο στόλος είναι μαζί. Η αειθαλής Αλκυόνα με όχι τόσο καλή εκκίνηση βρίσκεται στα τελευταία σχεδόν σκάφη. Αυτό ίσως μας στοίχισε κάποια καλύτερη θέση στον τερματισμό και την 1η θέση στη κλάση μας!.
Κανένας δεν έχει ανοίξει μπαλόνι. Κάποιο σκάφος λίγο πιο μπροστά μας, που το τολμάει το σκίζει. Αριστερά μας είναι το BLUE PEΑRL και το ATHINA. Σχεδόν όλα τα σκάφη έχουν κάνει τσίμα, για να πλησιάσουν στο ακρωτήρι. Τα βαριά σκάφη όμως ακόμη ταξιδεύουν δεξήνεμα. Ο καπετάνιος μας θαρρείς κάθεται σε αναμμένα κάρβουνα. Όταν μπορέσαμε να κάνουμε τσίμα ήμασταν πάνω από τα υπόλοιπα σκάφη και κάτω από το Νότιο ακρωτήρι της Σύρου. Από εδώ πια είναι μία ευθεία…
Η Αλκυόνα, παρ’ όλον ότι δεν διεκδικεί πρωτεία στη πλεύση καταβέλωνα (δεν είναι σχεδιασμένη έτσι), ταξιδεύει κατάπριμα από κύμα σε κύμα με 8,0 Knots, κυνηγώντας τα πλαναρίσματα που βγάζει 10-11 knots. Το rolling ασταμάτητο. Στιγμιαία σε κάποιο πλανάρισμα, το SOG δείχνει 13,2 Knots. Τα κύματα τα καρφώνουμε με τη πλώρη που καβαλάνε στη κουβέρτα με δύναμη, και φτάνουν μέχρι το Cockpit, που κάποια φορά έγινε πισίνα. Ο Γιάννης μάλιστα, κάποια στιγμή κατέβηκε κάτω και την ώρα που έκλεινε τη φάλκα, τον πρόλαβε ένα γερό μπουγέλο μέσα στο σκάφος πάνω από το chart table. Και ναι, ομολογώ ότι μπήκε «λίγο νεράκι» μέσα … (!). Όλοι είναι καλά, εκτός από τον Νίκο μας τον φοιτητή μας που τον έπιασε η ναυτία. Είναι η δεύτερη φορά που ταξιδεύουμε μαζί με τέτοιες συνθήκες, η πρωτιά του όμως σε αγώνα. Παρ’ όλα αυτά όμως συνήλθε γρήγορα.
Ταξιδεύοντας έτσι για τα 20 Nm της διαδρομής, περάσαμε μερικά σκάφη, αλλά ήμασταν ήδη πίσω και οι διαφορές είναι μικρές.
Τερματίζουμε με 20 δευτερόλεπτα πίσω από το ATHINA, (που πήρε την πρωτιά στη κλάση) και 3 λεπτά πίσω από το OUSYRA, ενώ είμαστε μόνο 3 λεπτά μπροστά από το ADRASTEIA. Όλα αυτά τα σκάφη είναι οι ανταγωνιστές μας στην κλάση, που μας πέρασαν στην κατάταξη και τερματίσαμε 4οι .
Μάϊνα τα πανιά και oops, λείπει ξανά η 2η μπανέλα από τη μαΐστρα! Ένα χρόνο πριν στη Νάξο, πάλι με τα πρίμα και το κύμα, είχε χαθεί η ίδια μπανέλα.
Συνωστισμός στη μπούκα του λιμανιού, κόβουμε βόλτες μέχρι την εντολή του λιμενικού να πλαγιοδετήσουμε 3η ντάνα πάνω στο ADRA και το NEFELI. Πάνω μας δένουν το OUSYRA από τη Σύρο και το DAS BOOT από τη Ρόδο. Τακτοποίηση στο σκάφος, και βγάζουμε έξω τα βρεγμένα για να στεγνώσουν… Γίνεται και κάτι απρόσμενο. Κλείνει το hatch την πλωριάς καμπίνας με δύναμη πάνω στο δάκτυλο της Εύας μας. Oops! Ο πόνος είναι αφόρητος. Η Εύα βάζει αμέσως πάγο. Την κοιτάζω στα μάτια προσπαθώντας να καταλάβω τον πόνο της. Είναι αξιοθαύμαστη αυτή η γυναίκα, με τεράστια αποθέματα θετικής ενέργειας. Μετά το πρώτο 10λεπτο, επανήλθε το χαμόγελο στα χείλη της παρά τον πόνο της…!
Βγαίνουμε από το σκάφος για την απογευματινή βόλτα και ετοιμαζόμαστε για το βραδινό φαγητό (το μοναδικό της ημέρας). Τόσες φορές που έχω έρθει στη Πάρο (πάνε 30+ χρόνια, όταν ήρθα για πρώτη φορά) την έχω γυρίσει ολόκληρη… Παροικιά, Νάουσα, Καμάρες, Μάρπησσα, Αλυκή κλπ, οπότε πίστευα ότι την ξέρω. Τα τοπία, με άγρια και μοναδική στον κόσμο φυσική ομορφιά. Είναι όμως ιδιαίτερα τουριστική, μετρίως φιλόξενη και από φαγητό... κάτι στο "περίπου μέτριο", τίποτα το συγκλονιστικό. Κι όμως έχω πέσει έξω... Ετοιμαζόμασταν να φάμε λοιπόν κάπου «περίπου μέτρια», όταν ρωτήσαμε τον Πέτρο, τον Παριανό φίλο μας που πρότεινε την Οικογενειακή Ταβέρνα "Η ΠΑΡΟΣ".
Ήταν μιά πραγματικά ευχάριστη έκπληξη, ανατροπή σε ό,τι ήξερα μέχρι τώρα.
Μοναδικός επαγγελματισμός, θαυμάσιο χαμόγελο και ευγένεια, από ολόκληρη την οικογένεια, εξαιρετική ποιότητα, ποσότητα και τιμές! Δύο φορές πήγαμε, στις δύο διαδοχικές βραδιές που μείναμε στο νησί. Ένα θερμό και μεγάλο μπράβο.
Η Τετάρτη, είναι χαλαρή για μπανάκι, απονομή και για να αντικαταστήσουμε την μπανέλα της μαΐστρος … Ξανά λοιπόν «πατέντα» (χεχε). Μία μπανέλα μήκους 1m δανεική από το ΑΦΡΟΕΣΣΑ, 3 μπανέλες από τους 3 σάκους των μπαλονιών, αυτοκόλλητη ταινία, μέτρημα και ... voil? η μπανέλα της μαΐστρας!!!

Πέμπτη 6 Ιουλίου: Διαδρομή Πάρος-Σέριφος (31 Nm).

Η γραμμή εκκίνησης είναι πολύ μεγάλη, μέσα στον κόλπο της Πάρου, πίσω από τις 2 τσαμαδούρες (πράσινη και κόκκινη) που ορίζουν τα αβαθή, στημένη έτσι που όλα τα σκάφη φεύγουν δεξήνεμα πλαγιοδρομία. Η υποχρεωτική πορεία είναι να αφήσουμε αριστερά όλες τις «πόρτες».
Κάποιες φορές η περιγραφή είναι φτωχή, μη μπορώντας να μεταφέρει εύκολα ήχους, εικόνες και ακόμα πιο δύσκολη η περιγραφή των συναισθημάτων και της αδρεναλίνης. Η ιστιοπλοΐα, μας προσφέρει πολλές δύσκολα περιγράψιμες εικόνες και συγκινήσεις. Η εκκίνηση 50+ ιστιοπλοϊκών για μία κούρσα, με 25-28 knots αέρα σε πλαγιοδρομία, πέρα απ’ αυτές τις εικόνες έχει κάποιους ιδιαίτερους ήχους και μπόλικη, μα μπόλικη αδρεναλίνη, που είναι αδύνατο να μεταφερθούν στους «μη μυημένους». Αυτό ακριβώς γίνεται τώρα…
Στο VHF, ακούμε τον «δικό μας Γιώργο» (τον πρόεδρο της επιτροπής αγώνα), να κάνει συνεννοήσεις με το λιμεναρχείο, για το «κενό χρόνου», ανάμεσα στα δρομολόγια των επιβατικών ώστε να μας δοθεί η εκκίνηση. Η ένταση είναι μεγάλη…
Τα κενό βρίσκεται, και είναι 10 λεπτά, πριν την καθορισμένη ώρα εκκίνησης, οπότε αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση του 5-λέπτου.
Η Αλκυόνα μας, έτοιμη, με την πρώτη μούδα στη μαΐστρα και τον φλόκο (Νο3) στην πλώρη, κόβει βόλτες μέσα στον κόλπο μαζί με όλα τα σκάφη του στόλου. Η μηχανή σβήνει πολύ πριν το 4-λεπτο και τα πανιά τεντώνονται απότομα και νευρικά σε κάθε τακ ή τσίμα πριν την γραμμή εκκίνησης. Η αδρεναλίνη ανεβαίνει…
Στο σκάφος, επικρατεί σιωπή. Αυτά που ακούγονται είναι ο χαρακτηριστικός τσιριχτός ήχος του VHF με τη αντίστροφη μέτρηση της επιτροπής…, η καστάνια από τη σκότα της μαΐστρας…, ο ήχος των βιτζιρέλων σε κάθε αλλαγή πορείας…, ο υπόκωφος ήχος των νευρικών πανιών σε κάθε αλλαγή τους… και τα παραγγέλματα του καπετάνιου. Η εκκίνηση δόθηκε… Η Αλκυόνα παίρνει πορεία προς την κόκκινη σημαδούρα που θα αφήσουμε δεξιά και ρυθμίζουμε τα πανιά. Η ταχύτητα του σκάφους σε ελάχιστα δευτερόλεπτα είναι 6-7 knots. Όμως το ίδιο συμβαίνει και σε όλα τα σκάφη του στόλου, που συγκλίνουν προς την κόκκινη σημαδούρα! Οι ήχοι που ακούγονταν πολλαπλασιάζονται και προστίθενται σ’ αυτούς οι ήχοι από τις πλώρες που σκίζουν τη θάλασσα των διπλανών σκαφών που αφήνουμε πίσω μας, οι ήχοι από το νερό στη πρύμνη των σκαφών που πλησιάζουμε, ανακατεμένοι με τα «έεεωωω» που ακούγονται ανάμεσα από τα σκάφη που πλησιάζουν μεταξύ τους!
Η διαδρομή αυτή μέχρι να καβατζάρουμε την σημαδούρα και να κλείσουμε τα πανιά σε όρτσα, με ρότα την πόρτα που θα αφήσουμε αριστερά, δεν πρέπει να κράτησε παραπάνω από 2 λεπτά, η αίσθηση όμως ήταν σαν να κράτησε 2 αιώνες… Το πιο χαρακτηριστικό και απολαυστικό συνάμα, σ’ αυτή την εκκίνηση ήταν οι αντιδράσεις του Νίκου μας (τον είχα δίπλα μου), που με όλες του τις αισθήσεις σε εγρήγορση ζούσε για πρώτη φορά αυτή την εμπειρία… κοιτούσε, άκουγε, παρακολουθούσε, «το ζούσε» τεντωμένος κι αυτός σας τις σταβέντο σκότες της τζένοας που χειριζόμασταν μαζί… Πολλές φορές το έχω πει αλλά όποιος δεν έχει ταξιδέψει με 6άρι - 7άρι στο Αιγαίο, θα δυσκολευτεί να καταλάβει την απόλαυση … και η Αλκυόνα είναι «φτιαγμένη» να μας το προσφέρει αυτό! Ο Captain Lou είναι με ένα μόνιμο θαρρείς χαμόγελο.
Η διαδρομή προς την Σέριφο συνεχίζει, με την κατεύθυνση και την ένταση του αέρα σταθερή 25-28 knots όπως ξεκινήσαμε. Happy sailing..!
Έχουμε κάνει 20-22 Nm, όταν αρχίζει να πέφτει η ένταση του ανέμου… 22 – 20 – 18 … 10 knots! Τα σκάφη μπροστά μας κι αυτά όρθια, ταξιδεύουμε για ένα 5-λεπτο έτσι, αλλά δεν πάει άλλο και βγαίνει η μούδα απ’ τη μαΐστρα και μπροστά παίρνει τη θέση του φλόκου η Νο2. Αυτό όμως, όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων ήταν λάθος κίνηση… (όπως μάθαμε και όλα τα σκάφη του στόλου κάνανε το ίδιο λάθος!). Μετά από άλλο ένα 10-λεπτο ο αέρας ξανανεβαίνει στα 25 knots. Η Αλκυόνα τώρα, με φορτωμένο το πλωριό πανί, πατιέται σημαντικά με κλίσεις 25+ μοίρες…, με φορτωμένη τη μαΐστρα από κύμα σε κύμα χρειάζεται να αδειάζει συνεχώς γιατί το σκάφος ορτσάρει νευρικά και το τιμόνι είναι μόνιμα «ανάποδα». Μας πλησιάζουν και τα σκάφη που είχαμε αφήσει πίσω μας. Γίνεται και το αναπάντεχο. Ο φλόκος που ήταν μαζεμένος στη πλώρη όπως κατέβηκε για να ξαναπάρει τη θέση του, ξεδιπλώνεται και πέφτει σταβέντο μέσα στο νερό… Πάει ο Μπάμπης στη πλώρη να το συμμαζέψει, αλλά είναι αδύνατον. Τρώει το ένα μπουγέλο μετά το άλλο (έλεγε μετά, ότι έφαγε και λίγο σούσι…) όμως το πανί ξεδιπλώνεται όλο και περισσότερο, μέχρι που ανοίγει ολόκληρο … Πάει και ο Γιάννης μαζί του για βοήθεια στη πλώρη, αλλά και πάλι είναι αδύνατο να μαζευτεί… Επικρατεί για λίγο μία ένταση στο σκάφος όταν αναγκάζεται η Αλκυόνα να ορθοπλωρίσει ώστε να κόψει ταχύτητα, οπότε πλέον μαζεύτηκα το πανί και το ρίξαμε όπως-όπως μέσα στη καμπίνα από την φάλκα για να μη φουσκώνει. Η πιθανότητα να ξαναμπεί μπροστά ο φλόκος… έπαψε να υπάρχει…!
Αλλά ένα ρητό λέει: «ενός κακού, μύρια έπονται» … Συνέβη κι αυτό! Ο Νίκος και η Αναστασία έχουν ψιλοζαλιστεί… Η Εύα μας που είναι ακόμα εντάξει, κατέβηκε κάτω να συμμαζέψει λίγο, επειδή το πανί όταν το πατήσεις, γλιστράει. Της λέω: «Εύα μη μείνεις όμως πολύ κάτω, γιατί μάλλον θα ζαλιστείς». Ήταν κάποια στιγμή έντασης και ο Γιάννης που έχει επιστρέψει στη σκότα της μαΐστρας, της φωνάζει «Έλα επάνω γρήγορα, θα ζαλιστείς» και η καημένη, στη προσπάθειά της να ανέβει πάνω γρήγορα νομίζοντας ότι κάτι τρέχει, σε κάποιο κουπαστάρισμα, κτυπά πάνω στη χειρολαβή του chart table με το πρόσωπο… Σόκ, ο πόνος αβάσταχτος… και το ερώτημα: «μήπως έσπασε τίποτα?» Τα πρώτα βασανιστικά λεπτά περνούν και η πρώτη αντίδρασή της ήταν «κομπρέσα πάγου». Μόνο που βλέπω την έκφρασή της η καρδιά μου σκίζεται σε χίλια κομμάτια … Συνεχίζουμε να ταξιδεύουμε, όπως ήμασταν, ούτε λόγος για μούδα… και σε 5 Nm φτάνουμε στην είσοδο του κόλπου στη Σέριφο, όπου οι εντάσεις και οι ριπές του αέρα ήταν (όπως πάντα) μεγάλες από τα 25 απότομα στα 35 knots με διεύθυνση κατάορτσα!
Αρχίζουμε την πορεία για τακ. Το σκάφος όμως με την Νο2 μπροστά δεν κρατιέται… Η απόφαση άμεση να κατέβει η τζένοα για να μη κατέβει το άλμπουρο. Με ρυθμό χελώνας και με ένταση γύρω στα 30 knots κατεβαίνει ο τζένοα. Το σκάφος συνέρχεται. Μόνο με τη μαΐστρα ταξιδεύει με 6,5 knots. Βλέπουμε από μακριά το ATHINA, να πλησιάζει προς τα βράχια επικίνδυνα. Ευτυχώς το έσωσαν…
Τερματίζουμε 45 δευτερόλεπτα μπροστά από το SIM CAT. Αργότερα μαθαίνουμε πόσες ζημιές έγιναν, εκεί λίγο πριν τον τερματισμό.
Χαλαρώνουμε και μέχρι να κατεβάσουμε τη μαΐστρα κοιτάζω την Εύα… Ένα τεράστιο respect. Το χαμόγελο είναι πάλι στα χείλη της … παρ’ όλον ότι έχει κτυπήσει στα ούλα και πονούν τα δόντια! Ξανά ξεχειλίζει από θετική ενέργεια. Είναι να την θαυμάζεις… δεν την παίρνει από κάτω ποτέ!
Συμμάζεμα στο σκάφος, μπανάκι, ελαφρό φαγητό (μόνο η Εύα η καημένη δεν μπορεί να βάλει στερεά τροφή στο στόμα της, αλλά δεν το βάζει κάτω!), ξεκούραση, βραδινή βόλτα στο Μεγάλο Λιβάδι.
Πλαγιοδετούμε, πάνω στο ADRA αλλά και με κάβους στον ντόκο. Ώρα ανασυγκρότησης. Αποτέλεσμα της κούρσας αυτής, 10η θέση over all και 2η θέση στη κλάση μας, πίσω από το SIM CAT που πήρε τη 1η θέση. Μέση ταχύτητα 7,2 knots…, παρ’ όλες τις δυσκολίες. Τηρουμένων των αναλογιών, καλή θέση!

Παρασκευή 7 Ιουλίου: Σέριφος.

Μπάνιο το μεσημέρι στη διπλανή παραλία με τη παχιά άμμο, μακαρονάδα στο σκάφος από την Αναστασία, απογευματινή βόλτα στη κορυφή της Σερίφου, στον Αϊ Γιάννη τον Χρυσόστομο, μαζί με τους φίλους μας από το σκάφος ΝΙΚΙ, γλυκό και παγωτό στη κεντρική πλατεία της Χώρας και το βράδυ ένα μαύρο ρούμι στο σκάφος μαζί με μέλη του πληρώματος από το ADRA και το ATHINA, σε χαλαρή κουβέντα για τον Όμιλό μας.

Σάββατο 8 Ιουλίου: Διαδρομή Σέριφος - Κύθνος (22,3 Nm).

Η τελευταία ιστιοδρομία είναι ολόκληρη όρτσα και τον αέρα πάνω από τους 25 knots. Μούδα στη μαΐστρα και Νο3 στη πλώρη. Η θάλασσα δεν έχει μεγάλα κύματα που φτάνουν μέχρι το 1,5 m, έξω από τον κόλπο. Το νερό που έρχεται με τους κουβάδες, έχει πάντα στόχο το τσιγάρο του Μίνου….  Με 3 τακ και βρισκόμαστε σε αριστερήνεμη πορεία μέσα από τον Βού όπου ο Captain Πίντζας, δικαιολογώντας το προσωνύμιό του καταφέρνει να περάσουμε στα 5 m πάνω από τον Βου και συνεχίζουμε να ανοιγόμαστε προς την Σερφοπούλα. Εδώ ο αέρας είναι σταθερός και έχουμε να αντιμετωπίσουμε μόνο το κύμα Κρατάμε το αριστερήνεμο μπράτσο μακριά από τις ακτές της Σερίφου. Μαζί μας το SIM CAT, το GIORGIO-FURUNO (που και πέρσι στην ίδια περιοχή το είχαμε αφήσει πίσω) καθώς και το AFRODITI-Solaris. Ακολουθούμε το TOMAHAWK και το ADRA που είχε φύγει 6 λεπτά νωρίτερα από μας. Μας ακολουθεί το BLUE LINE και αρκετά μακριά το ΑΤΗΙΝΑ, ενώ το ΑΛΜΥΡΑ που ήμασταν μαζί στην εκκίνηση, δεν φαίνεται πουθενά, έμεινε αρκετά πίσω. Υπολογισμός της γωνίας για να μην έχουμε ούτε under ούτε overreach. Σε 2 Nm, κάνουμε τάκ οπότε με το δεξήνεμο μπράτσο, αρχίζει το γλέντι με το κύμα στο πλάι αντί στη μάσκα, ταξιδεύουμε με 8,5-9 knots, με αέρα 25-26 knots. Η ρότα τώρα είναι ΒΔ, πλησιάζουμε αργά το ADRA, μέχρι που αρχίζουμε να βλέπουμε για μία φορά ακόμη τη πλώρη του.
Περνάμε το Νότιο ακρωτήρι της Κύθνου με πορεία τώρα πια προς τον Σαν-Τζώρτζη. Πλησιάζουμε λίγο την Κύθνο με 4 τακ, αποφεύγοντας όμως τον όρμο Φλαμπούρια, όπου πέφτει η ένταση του ανέμου στους 12-15 knots. Ταξιδεύουμε λίγο ακόμη με δεξήνεμο μπράτσο που μας ανεβάζει τόσο, ώστε με τον υπολογισμό της γωνίας, κάνουμε το τελευταίο τακ για να μπούμε με την μία, στον κόλπο του Μέριχα.
Πίσω από τον βράχο της εισόδου, ο αέρας κόβει σε ένταση και με την αδράνεια του σκάφους τερματίζουμε μια όμορφη κούρσα.
Αποτέλεσμα 5η θέση over all και ξανά 2η θέση πίσω από το SIM CAT στη κατηγορία ORC Club II. Η διαδρομή των 22+ Nm έγινε με τα όρτσα 30 Νm, που διανύθηκε με μέση ταχύτητα 6,7 knots. Όλα είναι εντός των προβλέψεων, άρα όλα καλά.
Για να κατεβάσουμε τη μαΐστρα είμαστε ορθοπλωρισμένοι πίσω από την γραμμή τερματισμού και ξαφνικά το σκάφος SIM CAT έρχεται με την πλώρη προς το δεξιό πλευρό της Αλκυόνας. Παρά τα «έεωω» που φωνάζαμε ερχόταν με μηχανή πάνω μας… Ο Νίκος και ο Μπάμπης με υπερένταση, έκαναν το αμορτισέρ… Αποτέλεσμα μια γρατζουνιά μόνο… (ευτυχώς). Πλαγιοδετούμε 3η ντάνα και πάνω μας δένει το ATHINA, με το οποίο την επόμενη θα επιστρέψουμε στη Βούλα. Συμμάζεμα στο σκάφος, και βάζουμε την τζένοα με το ρόλλερ. Ο αγώνας τελείωσε και το σκάφος γίνεται πιά εκδρομικό! Μπανάκι στη διπλανή παραλία. Μόνο ο Γιάννης απόλαυσε τη βουτιά του από το σκάφος εκεί που ήμασταν δεμένοι πριν να έρθουν τα υπόλοιπα σκάφη…
Με την δύση του ήλιου, ξεκίνησε η τελετή απονομής με μουσικο-χορευτικά δρώμενα εκεί μπροστά όπως πάντα…  Πάμε για πίτσες στον Αράπη… πάλι με την παρέα από το ΝΙΚΙ και μια ακόμη βραδιά περνά χαλαρά και ευχάριστα!

Κυριακή 9 Ιουλίου: Επιστροφή στη Βούλα (47 Nm).

Πρωϊνό ξύπνημα και μεταφορά όλων των πραγμάτων μας στο ATHINA και στις 7:00, λύνουμε τους κάβους του «καραβιού», με προορισμό το λιμάνι στη Βούλα. Πίσω μας, λύνει και το ALKYON με προορισμό την Ερμούπολη στη Σύρο.
Ο αέρας είναι 12-15 knots, με κατεύθυνση όμως στη ρότα μας επάνω. Ο Captain-Παναγιώτης, βάζει μπρός τη μηχανή (τεράστια μηχανή για να κινήσει το 17-τονο ATHINA) και ξεκινά η διαδρομή της επιστροφής με 6,5-7 knots. Ο καιρός συνεχίζει να είναι χαλαρός, ώσπου, αλλάζει λίγο κατεύθυνση, οπότε ανοίγουμε λίγο την τζένοα, για να βοηθήσει σε ταχύτητα. Αργότερα η κατεύθυνση και η ένταση του ανέμου βοηθάει καλύτερα, οπότε ξεδιπλώνουμε ολόκληρη τη τζένοα, βιράρουμε τη μαΐστρα και τη μετζάνα. Για κανένα 2ωρο, σταματά η μηχανή και ταξιδεύουμε με 8,5-9 knots. Είναι απολαυστική η πλεύση του «καραβιού», έχει σκιά στο cockpit από μία τεράστια τέντα που το καλύπτει. Χαλαρή κουβέντα, με τους φίλους μας, όλο το πλήρωμα του ATHINA και κυρίως με τον ευγενέστατο καπετάνιο και τον χορατατζή φίλο μας Πέτρο…
Μετά το Σούνιο και πριν τον Πάτροκλο, πέφτει ο αέρας και έτσι η ταχύτητά μας φτάνει 3 knots. Ξανά παίρνει μπρός η μηχανή, χωρίς όμως να μαζευτούν τα πανιά. Αλλά ξαφνικά, η μηχανή, αρχίζει να αγκομαχά και σταματά μόνη της. Απ ότι μας εξήγησε ο καπετάνιος έχει ξανασυμβεί, διότι το πετρέλαιο στη δεξαμενή έχει νερό που του βάλανε σε κάποια τροφοδοσία που έκανε … Οπότε μόλις κρυώσει λίγο η μηχανή θα κατέβει κάτω να καθαρίσει το φίλτρο και να κάνει εξαέρωση στα μπεκ. Ταξιδεύουμε τώρα με μικρή ταχύτητα, μόλις 4,5-5 knots, μόνο με τα πανιά. Στο τιμόνι ο Γιάννης μας που καταφανώς το απολαμβάνει.
Όταν κρύωσε η μηχανή, έγιναν οι καθαρισμοί και ξαναπήρε μπρός κανονικά.
Στη Βούλα φτάσαμε στις 2:00 το μεσημέρι και δέσαμε στο ρεμέτζο του σκάφους. Θερμές ευχαριστίες στον Captain-Παναγιώτη και ολόκληρο το πλήρωμα…
Ακόμη μία βδομάδα με την υπέροχη αυτή παρέα πήρε τέλος. Σας ευχαριστώ όλους.




Μίνως Μαϊστρος

Σάββατο 23 Ιουλίου 2016

Το χρονικό του 22ου Ράλλυ Κυκλάδων 2016 (Αφήγηση του Μίνου Μαΐστρου)




Φέτος στην 22η Ρεγκάτα στις Κυκλάδες η Αειθαλής «Αλκυών» μας, συμμετείχε όπως πάντα δυναμικά.  Η συνταγή απλή : Δυνατό και πεισματάρικο το πλήρωμα, όλοι μαζί μία ΟΜΑΔΑ σαν καλοκουρδισμένο ελβετικό ρολόϊ, δυνατοί αέρηδες και μπόλικα κύματα που είναι το στοιχείο της «Αλκυόνας» μας, σκληρός ανταγωνισμός, μερικές βλάβες που φτιάχονται επί τόπου (!) και το αποτέλεσμα τηρουμένων των αναλογιών ΑΡΙΣΤΟ.
Στα τελικά αποτελέσματα όλων των ιστιοδρομιών 8ο σκάφος over all στα 33 ORC
Club και 2ο σκάφος στα 11 της Κλάσης ORC Club 2.   
Το φετικό πλήρωμα ήταν 10 (8+2) άτομα:
Ο Καπετάνιος μας ο "
Captain Lou" (aka Captain Πιντζας), ο Μπάμπης ο Αου, ο Γιάννης η ήρεμη δύναμη, η Αναστασία η πιανίστρια, η Αλεξάνδρα η ακούραστη, η Ποτίτσα το νέο αίμα, ο Ειρηναίος το πολυεργαλείο, ο Μίνως ο αχαρακτήριστος και φυσικά ενώ δεν ήταν το σώμα τους μαζί μας, η πάντα κεφάτη Κατερίνα μας και ο πολυνίκης (τώρα πια) Δημήτρης μας (aka Jim Sparrow), που είχαν κρεμάσει και οι δυό, το κινητό τους στο αυτί σαν σκουλαρίκι, συμμετέχοντας από μακρυά.
Τώρα το χρονικό της εβδομάδας των 240 Nm:

Σάββατο 2 Ιουλίου, Βούλα-Τζιά (37 Nm).
Ξεκινήσαμε με γεμάτα τα πανιά, εξαιρετική διάθεση και με προοπτική μία ενδιάμεση στάση στο Σούνιο για μπανάκι. Εκεί όμως άφριζε η θάλασσα και η άγκυρα δεν θα μας κρατούσε, οπότε συνεχίσαμε μονομπράτσο όρτσα αριστερήνεμοι για τη Τζιά. Τιμονιέρισσα η Αλεξάνδρα μας (το ‘χει … κι άς λέει άλλα). Δέσαμε στο Βουλκάρι 2η ντάνα και η καθιερωμένη βόλτα με τα πόδια μέχρι τη Κορησσία.



Κυριακή 3 Ιουλίου, Τζιά-Νάξος (68,7 Nm).
Ξεκινήσαμε με το μεγάλο μπαλόνι και όλα καλά μέχρι τον Τάμελο. Εκεί αλλαγή πανιού με τη τζένοα Νο 1 να παίρνει τη θέση του μπαλονιού …. Στον Τάμελο όμως (όπως πάντα) ο αέρας με διακοπές και εμείς σχεδόν ακίνητοι, να μη πω και προς τα πίσω, και τα πανιά να κάνουν σαν κροτίδες που σκάνε σε κάθε κύμα. Κάποια στιγμή είχε χάσει την υπομονή του ο Captain Lou (όπως πάντα στην άπνοια) και παράτησε το τιμόνι. Το σκάφος δεν άκουγε… Η πρώτη ιστιοδρομία, μας θύμισε το περσινό DNF (ίδια διαδρομή αλλά με προορισμό την Πάρο αντί της Νάξο τώρα). Δεν το βάζουμε όμως κάτω… Αλλαγή πανιού, με τον φλόκο (Νο3) να παίρνει τη θέση του τσιτωμένος σαν σιδερένια λεπίδα. Τότε αρχίσαμε να κινούμαστε προς τη Κύθνο με το δρομόμετρο να δείχνει 0,01 Κnots – 0,02 Knots και κάποια στιγμή τα πανιά στάθηκαν μόνα τους με το δρομόμετρο στο 0,50 Knots. Σιγή μέσα στο σκάφος. Ξανάρχιζε η ελπίδα ότι κάτι μπορεί να γίνει… και δεν θα επαναληφθεί το περσινό DNF. Μετά από 2 ώρες «τεμπελιάς» στον Τάμελο, το δρομόμετρο, άρχισε να ξαναδείχνει 1, 2, 3 … και σταθεροποιήθηκε στους 6-7 Knots. Αλλαγή πορείας μετά το Βόρειο ακρωτήρι της Κύθνου με ρότα τη Νάξο. Ανοικτά της Ποσειδωνίας στη Σύρο ξαναπήρε το μπαλόνι τη θέση του και με 8-9 Knots στο δρομόμετρο καβατζάρουμε το ακρωτήρι της Σύρου και περνάμε ανοικτά τη Ρήνεια (και στο βάθος φαίνεται η Μύκονος) πριν πέσει ο ήλιος.
Μένουν μόνο 15 μίλια για τον τερματισμό, όταν ξαναπέφτει ο άνεμος μένει όμως το κύμα. Ξανά αλλαγή πανιού, με τη τζένοα Νο1 ξανά στη θέση της. Με τα πολλά γύρω στις 12 το βράδυ, φτάνουμε στο στενό της Παρο-ναξίας… Αυτό πιά δεν ξεχνιέται με τίποτα… Στο βάθος ο προορισμός μας, τα φώτα του λιμανιού της Νάξου, το κύμα 1,0-1.5 m από πίσω, τα βράχια της Πάρου φαντάσματα στην ασέληνη νύχτα. Το σκάφος κτυπιέται σαν χταπόδι, τα χέρια μουδιάζουν από το σφίξιμο στο τιμόνι που κάνει περιστροφές 360 μοιρών για να σταθεί η Αλκυόνα στη ρότα … τα πανιά κλωτσάνε. Όπως αποδείχθηκε τις επόμενες μέρες … αυτό το ταρακούνημα άφησε τα σημαδάκια του στο σκάφος
Τότε είναι που ακούστηκαν 2 «κακοί» μεταλλικοί θόρυβοι, από «κάπου» πάνω στο σκάφος (τι να είναι άραγε?). Ταξιδεύουμε όμως και τερματίζουμε στην Πορτάρα, μισό σκάφος πίσω από το «Αθηνά» του Ομίλου μας, που αν και 17 τόννοι (!) κτυπιέται κι αυτό από το κύμα. Στον τερματισμό τα φώτα είναι κόντρα στα μάτια … κι αν δεν έχεις ξανακάνει νύχτα τη διαδρομή για να ξέρεις που πάς, θα πέσεις στα βράχια του μώλου που είναι 50 m μετά!
Τέλος, μπαίνουμε στο λιμάνι και για άριστη συγκυρία, ο λιμενικός που μας καθοδήγησε, μας βάζει να δέσουμε στο ντόκο με κανονικό ρεμέτζο «reserved by Katerina» !!! (μάλλον η Κατερίνα μας, το είχε φροντίσει!) στη καλύτερη θέση του λιμανιού, δίπλα στα ψαράδικα καΐκια. 
Λίγο συμμάζεμα στο σκάφος, λίγο νερό πάνω μας και φαγητό στις 2:00 το πρωϊ, ακούγοντας τη κόρνα του τερματισμού, ακόμη και όταν πέφταμε για ύπνο.
Όπως φαίνεται στο αποτέλεσμα, τελικά ο Τάμελος μας στοίχισε την 1η θέση της κλάσης μας από το «Αδράστεια» που τερμάτισε 7ο ενώ εμείς 12 θέσεις πίσω, 19οι  σ’ αυτό το μπράτσο!

Δευτέρα 4 και Τρίτη 5 Ιουλίου: Νάξος
Ο άνεμος ανέβηκε στο 7άρι με ριπές στους 34 Knots. Ρεστία στο λιμάνι της Νάξου, κουνιούνται όλα τα άλμπουρα, ξεσέρνουν οι άγκυρες και μπλέκουν, πέφτει ένα κρουαζιεράδικο καταμαράν πάνω σε ένα σκάφος του αγώνα. Όλοι ταλαιπωρούνται, εκτός από την Αλκυόνη, που είναι ασφαλής με το ρεμέντζο της Κατερίνας!
Μπόλικη μουρμούρα και αναβολή για μία μέρα της επόμενης ιστιοδρομίας.
Η ιδέα της Αλεξάνδρας μας και νοικιάζουμε ένα Matiz-ακι, για βόλτες. Επίσκεψη στην εξαιρετική Απείρανθο, μπάνιο στη Μουτσούνα και ψαρομεζέδες («μαγειρίτσα θαλασσινών» !) στο κύμα…
Τι ήταν όμως αυτός ο μεταλλικός θόρυβος μέσα στη νύχτα? Η ανησυχία παραμένει.
Επιθεώρηση: πρότονος, επίτονος, μαγκιόρα, παταράτσα, όλα τα ξάρτια. Το
boom wang, τα τρακ της τζένοας, της μαΐστρας … Τίποτα. Όλα δείχνουν ΟΚ… Και σίγουρα δεν ήταν από το τιμόνι. Αλλά η ανησυχία παραμένει.
Συνεννοήσεις με το τηλέφωνο για την ξακουστή κακαβιά της Κιμώλου! Δυστυχώς δεν έχει ψάρια λόγω καιρού!

Τετάρτη 6 Ιουλίου: Διαδρομή Νάξος – Κίμωλος (44 Nm).
Ο αέρας είναι φρέσκος … προμηνύεται καλή κούρσα, αρκεί να βγούμε από εδώ που είμαστε μεν δεμένοι με ασφάλεια αλλά στριμωγμένοι. Στη πλώρη ο Μπάμπης και ο Μίνως παριστάνουν το bow thrust, κάνοντας τη  πρωϊνή γυμναστική τους με διατάσεις. Η Αλκυόνα βγαίνει από το ρεμέτζο της Κατερίνας, με τα χέρια σε πείσμα του ανέμου που είναι από 24 έως 28 knots.
Ανοίγουμε πανιά. OOPS! Που είναι η 2η μπανέλα της μαΐστρας οέο? Αυτός ήταν ο μεταλλικός θόρυβος μέσα στη νύχτα? Βγήκε από τη θήκη της και σε κάποια περάσματα κοπάνησε στον επίτονο μέχρι που εκτοξεύτηκε από το πανί? Χμμμ!
Ξεκινάμε με την Νο3 χωρίς μούδα, όρτσα. Σε λίγα λεπτά έχουμε «καθαρίσει» από τα βράχια νότια του λιμανιού της Νάξου έχοντας διόπτευση το Νότιο ακρωτήρι της Πάρου, οπότε «βγαίνει ο Χάρος παγανιά». Το heavy μπαλόνι με βοριαδάκι 25άρι (είναι το αγαπημένο μου, μας έχει δώσει πολλές χαρές). Η αειθαλής Αλκυόνα με άριστο συντονισμό στο πλήρωμα, από 10η θέση στα 54 σκάφη της γραμμής εκκίνησης, κυνηγά τώρα πια τα πρώτα 5!
Ο Captain Lou με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά, «πιντζάρει και στα πρίμα» (που είσαι Jimmy!)
Πίσω μας, ο «Αλέξανδρος Κ.» εμβολίζει τον «Αργοναύτη», το «Κέφι μας» τρώει το ένα μπρόουτς μετά το άλλο συνεχώς, το «Νέμεσις», σκίζει το light μπαλόνι του και βάζει το heavy σχεδόν αυτόματα (μπράβο τους!), κάποιος έχει γυρίσει όρτσα με το μπαλόνι σημαία, το «Αφροδίτη-Solaris» μας ακολουθεί σαν τραίνο στις ράγες, … Εμείς κυνηγάμε (υψηλός στόχος!) το «Έρυτος»
Λίγο μετά το Νότιο ακρωτήρι της Πάρου, κλείνει η γωνία … οπότε η Νο2 παίρνει τη θέση του Χάρου και η Αλκυόνα στο στοιχείο της δευτερόπριμα πετάει στα κύματα με 7-9 Knots. Η απόλαυση της αδρεναλίνης. Πάρος, Αντίπαρος. Εδώ ο αέρας δυναμώνει και η Νο3 παίρνει θέση. Δεσποτικό,  Στρογγύλη … Μπροστά μας η Σίφνος. Όλα είναι καλά … μέχρι που παρατηρούμε τη μάτσα να περιστρέφεται σε κάθε κύμα γύρω από τον οριζόντιο άξονά της!!! 
ΣΟΚ. Το goose neck είναι σπασμένο και κρατιέται από το «τίποτα». ΑΥΤΟΙ λοιπόν ήταν οι μεταλλικοί θόρυβοι μέσα στη νύχτα. ΜΕΓΑΛΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ! Επιτόπου πρόχειρο δέσιμο και ευχές να κρατήσει τουλάχιστον μέχρι τον τερματισμό στο Κίμωλο. Ο αέρας πέφτει και οι αλλαγές στη σειρά στη τραυματισμένη Αλκυόνα από Νο3 σε Νο2 σε Νο1 σε Light μπαλόνι, που ταξιδεύει τώρα πια συντηρητικά! Μας φτάνει ακόμη και το «Αλμύρα»!
Αίσιος τερματισμός 7η θέση over all και 2η θέση στη κλάση μας.
Δένουμε 2η ντάνα στη λατρευτή Κίμωλο. Συμμάζεμα στο σκάφος και τα εργαλεία βγαίνουν. Προβληματισμός για το goose neck! Είναι ανοξείδωτο κομμάτι και είμαστε στη Κίμωλο! Τι πιθανότητες υπάρχουν για επισκευή? Σχεδόν μηδενικές. Κι όμως το αναπάντεχο! Ένας φίλος μηχανικός του Νάση, έχει ηλεκτρόδια για ανοξείδωτο! Έρχεται με το παπάκι του, παίρνει τα σπασμένα κομμάτια και την επόμενη φέρνει το goose neck έτοιμο και καλύτερο από πριν! Για μια φορά ακόμη, ευχαριστούμε τον Νάση, ευχαριστούμε και τον πολυμήχανο καινούργιο φίλο μας. Κοντά σε αυτά, έρχεται και το τηλεφώνημα που μας καλεί για την κακαβιά με όσα ψάρια έμειναν στο πρωϊνό παραγάδι από τις φώκιες που το καθάρισαν!
Ότι και να πει κανείς για την Κίμωλο σίγουρα θα είναι λίγο. Εδώ μαθαίνεις ποιο είναι το χρώμα «τιρκουάζ», αισθάνεσαι την αγάπη και τη φιλοξενία σε υπερθετικό βαθμό. Λατρεύεις τους ανθρώπους και τον τόπο αυτό από τον καλοσυνάτο και αποφασιστικό Δήμαρχο, την ανοιχτόκαρδη Φλώρα, που γιόρτασε τα γενέθλιά της μαζί μας, στο δρόμο έξω από την «Αρζαντιέρα», τη Νικολέτα  που το ένα βράδυ μας σέρβιρε στο «Πανόραμα» και το άλλο μας χόρευε με παραδοσιακή ενδυμασία, τις κυρίες του νησιού που φιλόξενα έχουν μαγειρέψει ντόπιες γεύσεις να μας προσφέρουν, μέχρι το μικρό 12χρονο κορίτσι που μπήκε στον κόπο να γράψει πάνω σε ένα βότσαλο «Κίμωλος 2016», να δέσει με γαλάζια κορδελίτσα 2 κλαδιά μυρτιάς για να μας τα προσφέρει!
Άφησα στο τέλος, την Κιμωλιάτικη κακαβιά. Επειδή οι γεύσεις είναι αδύνατον να περιγραφούν, θα έλεγα απλά ότι μάλλον η αμβροσία των θεών του Ολύμπου, ήταν η κακαβιά του ντροπαλού Παναγιώτη, που κλεισμένος στη κουζίνα του, την ετοίμαζε από το μεσημέρι για τα πληρώματα του «Αλκυών» και του «Νίκη» … 11-12 άτομα, που «σκάσαμε» από ψάρι. Φάγαμε και για την Κατερίνα και τον Δημήτρη που ξέρω ότι τους αρέσει και που μας λείπουν! Όλα θαυμάσια και μαγευτικά. Πριν καλά-καλά φύγουμε, όλοι λέμε: «θα ξανάρθω στη Κίμωλο»!

Παρασκευή 8 Ιουλίου: Διαδρομή Κίμωλος-Σίφνος (13,8 Nm).
Όποιος δεν έχει ταξιδέψει με 6άρι - 7άρι στο Αιγαίο, θα δυσκολευτεί να καταλάβει την απόλαυση και η Αλκυόνα είναι φτιαγμένη γι αυτό! Να πετά στα 2μετρα (και βάλε…) κύματα από το ένα στο άλλο!
Ξεκινάμε με τη 1η μούδα στη Μαΐστρα που της φορέσαμε 2 μικρότερες μπανέλες δανεικές από το «Κέφι μας»,  κολλημένες με χαρτοταινία (πατέντα) για να φτάσουν στο μήκος και στη πλώρη στητός ο φλόκος (Νο3). Η εκκίνηση μέτρια, αλλά πριν βγούμε από το στενό της Κιμώλου με την Πολύαιγο, ήδη η αξιόμαχη Αλκυόνα, έχει δείξει ότι μπορεί να τα βάλει και με τα θηρία του στόλου, που μπορεί να είναι 5 ή 10 πόδια μεγαλύτερα, αλλά όταν φυσάει … βλέπουν τη πρύμη της. Εδώ μπαίνει και το στοίχημα με το «Blue Line», για το ποιος θα πληρώσει τις μπύρες στη Σίφνο. Όλο το πλήρωμα πάνω στο σκάφος συντονισμένο, μία Ομάδα. Τα τακ βγαίνουν υποδειγματικά και το κυνηγητό με το «Blue Line», το «Giorgio-FURUNO»,το  «Gitana», το «Αφροδίτη-Solaris» και το «Tomahawk»… καλά κρατεί! Τα αφήνουμε πίσω μας, ταξιδεύοντας καραόρτσα! Καλά κρατεί και ο γνωστός καυγάς του Captain Lou με τον Μίνω. «Να ποδήσουμε», «μη πιτζάρεις θέλουμε δρόμο», «όχι ακόμα τακ», «να μη μπούμε στη σκιά της Σίφνου ακόμη»! Μας έλλειπε όμως ο Jim Sparrow! Αφού έλλειπε, μπαίνει στην εξίσωση και η Αλεξάνδρα: «έτσι όπως πάμε τι κάνουμε? Γυρίζουμε στη Κίμωλο?». Δηλαδή «τα κλασσικά» του σκάφος μας.
Στην είσοδο του κόλπου για τις Καμάρες, άρχισαν οι γνωστές «καπελωτές» που από 4-6 knots, φτάνει απότομα 20-24 Knots. Μας περνά boat to boat πριν τον τερματισμό το «Tomahawk»…(+10 πόδια) αλλά το στοίχημα με το «Blue Line» το κερδίσαμε.
Αποτέλεσμα 3η θέση over all και 1η θέση στη κλάση μας. Με άλλα λόγια εξαιρετική κούρσα!
Αυτή τη φορά ρίχνουμε κανονικά άγκυρα δίπλα στο «Farside» των Ολλανδών, με την πασαρέλα στο ντόκο!
Συμμάζεμα στο σκάφος, μπανάκι στη πρύμη, φαγητό, το limonchello του Captain Lou, χαλάρωση στη Σίφνο με τις 365 εκκλησιές… 

Σάββατο 9 Ιουλίου: Διαδρομή Σίφνος-Κύθνος (30,4 Nm).
Η τελευταία ιστιοδρομία ξεκινάει και πάλι με όρτσα και τον αέρα πάνω από τους 25 knots. Μούδα στη μαΐστρα και Νο3 στη πλώρη. Από νωρίς η θάλασσα είχε ασπρίσει και ο Captain Lou ευδιάθετος, απολαμβάνει το παιχνίδι με τα κύματα… Οι νιτσεράδες δεν κρατάνε το νερό που έρχεται με τους κουβάδες, που έχουν συνήθως στόχο το τσιγάρο του Μίνου….  Με 2 τακ και βρισκόμαστε πίσω από το «Tomahawk» και το «Κέφι μας», που δεν μπορούν να απομακρυνθούν πολύ. Ανανεώνουμε το στοίχημα «διπλά ή τίποτα» με το «Blue Line» και ξανακυνηγάμε τα μεγάλα σκάφη του στόλου. Κανένα δεν μας φεύγει αλλά και κανένα δεν πλησιάζει. Άρα όλα καλά! Σε αριστερήνεμο μπράτσο ανακαλύπτει ο Μπάμπης ότι λείπει το ράουλο της Νο2 από το τράκ! Συναγερμός. Το ράουλο όμως (ευτυχώς!) ήταν μισό μέτρο πιο πέρα στην Αλεξάνδρα και ο πείρος εκεί δίπλα στον Ειρηναίο. Ένα πολυεργαλείο και επιτόπου εν πλω, η επισκευή… (λατρεύω αυτή την ομάδα).
Κατάορτσα μέχρι τα νότια της Σερίφου και μετά τακ στη ρότα του «Tomahawk». Η ρότα περνά έξω από τον Βού. Ταξιδεύουμε ανατολικά και ο Captain Lou ανησυχεί… λέει ότι ταξιδεύουμε ανάποδα και απομακρυνόμαστε … Όμως το κρατάμε ακόμη μέχρι που κάποια στιγμή διακρύνεται καθαρά και το νότιο ακρωτήρι της Κύθνου κοντά στον Άη-Δημήτρη. Τώρα πια δεν τον κρατάει τίποτα… κάνουμε τακ και αρχίζει να πιντζάρει για να περάσουμε το ΒΑ άκρο της Σερίφου…  Όμως δεν βγαίνει αυτή η κίνηση και απομακρύνονται όλοι οι άλλοι το «Tomahawk», το «Κέφι μας» και μας φτάνει το «Giorgio-FURUNO», που είχε την ατυχή έμπνευση να πάει μέσα από τον Βού και του είχαμε ρίξει πάνω από 300 m! Η απογοήτευση του Captain Πίντζα, δεν περιγράφεται. Όποιος τον ξέρει το βλέπει στα μάτια του! Υποχρεωτικά ξανά τακ Βορειο-ανατολικά, με πλώρη για Σερφοπούλα και αφήνει το τιμόνι. 15 λεπτά πορεία προς Σερφοπούλα και μετά αρχίζουμε να τρώμε τις αναμενόμενες φάτσες. Αυτό που έγινε μετά, δεν περιγράφεται… Τάκ και ανοικτή πλεύση. Για πότε βγήκε η μούδα από τη Μαΐστρα και η Νο2 πήρε τη θέση της Νο3 ένας μη μυημένος δεν θα το καταλάβαινε, με αέρα από 18 μέχρι 22 knots.  Η Αλκυόνη άφηνε πίσω της αφρούς και ουραίο κύμα. Ταξιδεύει με 8,5 – 9,0 Knots σερφάροντας στο κύμα. Ο Μπάμπης απολαμβάνει διαβάζοντας στο GPS, τις ταχύτητες που κατέγραφε… φτάνοντας πολύ συχνά τους 10,3 Knots! Μακριά από τον κάβο της Κύθνου και τις καπελωτές του, συνεχίζουμε πια μέσα στον Σαρωνικό. Μετά από μερικά τακ, (πάντα μακριά από την Κύθνο) βλέπουμε το βράχο στην είσοδο του Μέριχα. Κάνουμε το τελευταίο τακ και μπαίνουμε με ταχύτητα. Μέσα στο κόλπο του Μέριχα, ο αέρας σβήνει και τερματίζουμε με την αδράνεια του σκάφους από τη φόρα που είχε πάρει…
Αποτέλεσμα 4η θέση over all και ξανά 1η θέση στη κατηγορία ORC Club II.
Δέσαμε αυτή τη φορά πάνω στο «Fareside» χωρίς άγκυρα, με την πασαρέλα όμως στον ντόκο.
Συμμάζεμα στο σκάφος, πλύσιμο και άπλωμα στις νιτσεράδες, μπάνιο στη πρύμη, εθνικός ύμνος της Ολλανδίας όταν έβαζουν τη σημαία τους μετά τον αγώνα και έτοιμοι για βόλτα στη παραλία του Μέριχα, όπου μας υποδέχονται οι γονείς του Ειρηναίου μας. Η Ποτίτσα μας, φεύγει με το ποστάλι κι η Αλεξάνδρα μας, με το «Κέφι μας».

Κυριακή 10 Ιουλίου: Μέριχας Κύθνου.
Ημέρα ξεκούρασης και θερμής φιλοξενίας από τους γονείς του Ειρηναίου, με εξαιρετικά φαγητά. Ο Captain Lou στο ρόλο του οδηγού με το αυτοκίνητο της αδελφής του, μας μεταφέρει πάνω-κάτω!
Το βράδυ οι μισοί βλέπουν τελικό Πορτογαλία-Γαλλία  και οι άλλοι μισοί απολαμβάνουν μπυρίτσα και ουζάκι στο κύμα!

Δευτέρα 11 Ιουλίου: Επιστροφή στη Βούλα (47 Nm).
Νωρίς, στις 9:00 λύνουμε και φεύγουμε με πανιά (1η μούδα και Νο3) και τον άνεμο πάνω από 20 knots. Μπροστά μας ταξιδεύει το «BellAngiolina» και λίγο πιο μπροστά έχει φύγει το «Νίκη»… Ταξιδεύουμε σε κλειστή πλεύση, με μπόλικο νερό να ανεβαίνει στην Αλκυόνα. Φυσικά και η συρτή μας ακολουθεί, μέχρι που γίνεται το αναμενόμενο. Στο ίδιο περίπου σημείο όπως και πρόπερσι, «κάτι» πολύ βαρύ έχει πιαστεί… Το σκάφος τρέχει με περίπου 6 Knots με τα πανιά ανοικτά και για να μειώσουμε ταχύτητα άμεσα, λίγο δύσκολο με τη διάθεσή μας «στο χαλαρό»…! Οπότε με μεγάλη δυσκολία ο Captain Lou με τον Μπάμπη προσπαθούν να μαζέψουν τη συρτή, μέχρι που… έρχεται το ψαράκι της συρτής πάνω με σπασμένο το ένα από τα 3 αγκίστρια!  Δεν πειράζει, έγινε κι αυτό!
Μετά τον Πάτροκλο, πέφτει ο αέρας στους 18 knots. Διαδικασία για να βγει η μούδα , αλλά OOPS, η μάτσα κατεβαίνει μέχρι τη κουβέρτα. Τι έγινε το boom wang? οέο? Έσπασε το ελατήριο? (άλλο ένα θύμα από το βραδινό ταρακούνημα στη Νάξο). Αμέσως το μπαλαντσίνι της μάτσας και συνεχίζουμε…
Δένουμε στη Βούλα: Συμμάζεμα στο σκάφος, πλύσιμο στα πανιά, τις σκότες,  τα μαντάρια και ξανά τα εργαλεία για το boom wang, που καθαρίζεται και πλένεται στον ντόκο. Είναι μια χαρά, αλλά το μπρακέτο στη γλύστρα από τη κάτω πλευρά της μάτσας, λυμένο! Βίδωμα και το boom wang είναι έτοιμο.
Τελικός απολογισμός απωλειών: Η 2η μπανέλα της μαΐστρας, τα γυαλιά της Ποτίτσας, το καπέλο του Γιώργου, και η μπαντάνα της Αλεξάνδρας. Τίποτα άλλο, διότι το top από το μαγιώ της, η Αναστασία το βρήκε να επιπλέει στην άλλη άκρη του λιμανιού, και το ρολόϊ του Μίνου και την πετσέτα της Αλεξάνδρας, τα ψάρεψε ο Γιώργος.

Ακόμη μία βδομάδα με την υπέροχη αυτή παρέα (μας έλειπαν ο Δημήτρης κι η Κατερίνα) πήρε τέλος γεμίζοντάς μας με όλα όσα συνθέτουν την ιστιοπλοΐα, ομαδικό πνεύμα, σωματική κούραση, ανταγωνισμός, χαρές, αδρεναλίνη, προβλήματα για επίλυση, όμορφες εικόνες στη φύση κλπ. Σας ευχαριστώ γι αυτό όλους.

Μίνος Μαΐστρος

Τρίτη 7 Ιουλίου 2015

CYCLADES REGATTA 2015


Άλλη μία εβδομαδιαία διοργάνωση που συμμετείχε η "Αλκυόνη" μας πήρε τέλος.
Σίγουρα το κυριότερο γεγονός που επισκίασε όλο τον αγώνα ήταν το Δημοψήφισμα, που τον επηρέασε σημαντικά και καθοριστικά, αφού ακυρώθηκε η τελευταία ιστιοδρομία και ανέτρεψε τα σχέδια πολλών.
Το δεύτερο ήταν η μεγάλες μεταβολές του αέρα που ζήσαμε από τη πλήρη άπνοια μέχρι τους 30+ κόμβους.

Σ' αυτό τον αγώνα, συμμετείχαν:
Φυσικά ο Καπετάνιος μας ο "Captain Lou" (aka Captain Πιντζας), ο Δημήτρης μας (aka Jim Sparrow), ο Μπάμπης μας (ο ξανά ΑΟΥ), ο Γιάννης μας (η ήρεμη δύναμη), η Αλεξάνδρα μας (η ακούραστη), η Ζωή μας (η Αλεπουδίτσα αυτή τη φορά αγχωμένη), η Αναστασία μας (η πιανίστρια), η Κατερίνα μας (η πάντα κεφάτη) ο Ανδρέας μας (ΤΟ "πολυεργαλείο") κι ο Μίνως (ο "αχαρακτήριστος").


Κι ένα χρονικό, της εβδομάδας του αγώνα:

Σάββατο 27 Ιουνίου, Ξεκινάμε από τη Βούλα για τη Τζιά. 

Υπέροχη παρέα, πολύ κέφι, θαυμάσιος καιρός, πολλές προσδοκίες κι η συρτή του Captain Lou (δυστυχώς χωρίς αποτέλεσμα!).
Τζιά: Δέσιμο σε 2η ντάνα κι ο Δημήτρης δυστυχώς φεύγει για δουλειά που του αλλάζει τα ευχάριστα σχέδια για λίγη χαλάρωση (όμως νά 'ναι καλά και τον σκεφτόμαστε πάντα)


Κυριακή 28 Ιουνίου - Πρώτη διαδρομή Τζιά - Πάρος.(60 μίλια-DNF)
Ξεκινάμε από τη Τζιά με τις καλύτερες προϋποθέσεις... φυσάει αέρας και μέχρι τον Τάμελο έχουμε περάσει τα μισά σκάφη του στόλου και βρισκόμαστε σχεδόν μαζί με τα σκάφη του ORC-I. Εκεί στον Τάμελο θαρρείς ότι ξαναρχίζει ο αγώνας... ο αέρας πέφτει με αποτέλεσμα, μέχρι τις 9:00 η ώρα που σκοτεινιάζει να είμαστε ακόμη 2 μίλια πίσω από το Βόρειο άκρο της Κύθνου. Υπολείπονται τα 42 μίλια από τα 60 της διαδρομής....Αρχίζουν οι υπολογισμοί σε σχέση με το χρονικό όριο τερματισμού...! Το ανεμόμετρο δείχνει ότι έχει κολλήσει μεταξύ του 1,0 και των 2,3 knots ....Ακολουθούν 7 ώρες με μηχανή μετά την "για πρώτη φορά" εγκατάλειψη του σκέλους από την Αλκυόνα! Τερμάτισαν τα 15 στα 37 σκάφη της κλάσης Club.


Δευτέρα 29 Ιουνίου - Πάρος
Πικραμένοι αλλά με ελπίδες να φυσήξει... Φεύγει το μισό πλήρωμα για την Αντίπαρο όπου περιμένει η Αναστασία μας για ξενάγηση. Μπάνιο στη θάλασσα και καλό φαγητό. 


Τρίτη 30 Ιουνίου - Δεύτερη ιστιοδρομία Πάρος-Αμοργός (55 μίλια - 15η θέση ΟΑ και 5η στη κλάση)
Το πρωί έρχεται ο Μπάμπης και η Αναστασία από την Αντίπαρο με πολύ όρεξη ενώ ο ταλαίπωρος Μπάμπης μ' ένα πόδι "τούμπανο" από σφήκα (ξανά ΑΟΥ) παίρνει αντιβίωση....
Ξεκινάμε τον αγώνα με καλές προϋποθέσεις από πλευράς αέρα... αλλά …. αυτό μέχρι λίγο μετά το στενό του Δεσποτικού - Στρογγύλης. Ο αέρας πέφτει και βλέπουμε το Άδρα να ξεγλιστρά αφήνοντάς μας να παιδευόμαστε με τις χαμηλές εντάσεις μέχρι 7 knots. Κι αυτό όμως πάλι μέχρι κάτω από την Ηρακλειά, που αέρας τελείωσε (1,1-1,7 knots)... Για 2 ώρες κολλημένοι βλέπαμε το "Χαμόγελο" και το "Αλμύρα" που ήταν στα 50 μέτρα δίπλα μας. Με μια αργή κίνηση άρχισε να ξεγλιστρά το Αλμύρα (που όμως κόλλησε 2-3 μίλια πιο πέρα). Πέφτει το σκοτάδι και o αέρας μια εμφανίζεται και μια χάνεται .... Κατεβάζουμε τη Νο 1 και τσιτώνουμε τον φλόκο (Νο3) για να βοηθήσει στις μικρές πνοές του αέρα. Κι εκεί που η θάλασσα αντανακλά το φεγγάρι σαν καθρέφτης απροειδοποίητα μαυρίζει, ρυτιδιάζει και ο αέρας φτάνει στους 17-18 knots.
Χαράς ευαγγέλια! Η Αλκυόνα στο στοιχείο της "πετά" στα μικρά κυματάκια μέσ' τη νύχτα μέχρι τον τερματισμό στα Κατάπολα.... 


Τετάρτη 1 Ιουλίου - Αμοργός
Η πρωτομηνιά περνά χαλαρά με βόλτες και μπανάκι στη θάλασσα. Μετά τους χορούς του Αντρέα και της Αλεξάνδρας μας στην τελετή της απονομής (μας έβγαλαν ασπροπρόσωπους), το βράδυ στο μπαράκι η ψημένη έχει τον πρώτο λόγο...!!! Και εδώ έχουμε την αναγκαστική αποχώρηση της Ζωής μας που η καρδία της είναι μαζί μας, αλλά η σκέψη της στη δουλειά της που την καλεί λόγω Δημοψηφίσματος....( Η δική μας σκέψη, την ακολουθεί και μας λείπει)


Πέμπτη 2 Ιουλίου - Τρίτη διαδρομή: Αμοργός-Κουφονήσι (20 μίλια - 6η θέση ΟΑ και 3η στη κλάση)
Από νωρίς ο αέρας είναι δυνατός. Γεμάτο 6άρι. Η Αλκυόνα ξέρει από τέτοιους καιρούς και μουδαρισμένη στη 1η μούδα, φοράει από την αρχή τον φλόκο. Με την εκκίνηση, αρχίζει το pacman-party...O Captain Lou χαμογελαστά λέει: "Αυτός είναι ο καιρός της Αλκυόνας" κι όποιος τον ξέρει βλέπει την απόλαυση ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του! Ο αέρας δεν έπεσε ούτε μια στιγμή από τους 25 knots και κοντά στον τερματισμό έφτασε τους 32, ζορίζοντας σε αριστερήνεμο μπράτσο το τράκ της τζένοας που μας άφησε χρόνους απότομα. Αυτόματο τακ και αλλαγή σιδηρόδρομου... μέχρι τον τερματισμό !!!
Πλαγιοδέσαμε στον ντόκο (για πρώτη φορά στη ρεγκάττα) κι επάνω μας έδεσε το Αδρα...
Παρά την απόφαση ότι θα διακοπεί ο αγώνας στο Κουφονήσι, αρχίζει το γλέντι. ... Μπανάκι στη θάλασσα και στις 6:00 το απόγευμα μακαρονάδα με σάλτσα τόνου, στην Αλκυόνα με καλεσμένους τα πληρώματα του Άδρα και του Αλμύρα. Η ιδέα της ακούραστης Αλεξάνδρας μας, η εκτέλεση από τα κορίτσια του Αλκυών, θεατής όλος ο στόλος, η επιτυχία "επική".
Καταφτάνει η γλυκιά μας Κατερίνα που φέρνει όλη την θετική της ενέργειά στο πλήρωμα. 


Παρασκευή 3 Ιουλίου - Διαδρομή επιστροφής από Κουφονήσι πρός Πλατύ Γιαλό στη Σίφνο.
Μένουν στο Κουφονήσι ο Μπάμπης και η Αναστασία. Καθυστέρηση στην εκκίνηση διότι ο Μίνως είχε μείνει χωρίς τσιγάρα (πότε θα το κόψει το ρημάδι άραγε???)
Η Αλκυόνα για 20 λεπτά παιδεύεται να φορέσει τα πανιά της, με τα 30άρια να λυσσομανούν.
Ξεκινά μαζί με το Άδρα και το Αλύρα για Σίφνο... πετάει με ταχύτητες 8,5-9,5 που φτάνουν τα 11,5 στο σερφάρισμα... Κρίμα που ακυρώθηκε το μπράτσο αυτό...!!! Η διαδρομή αυτή έδωσε μερικές πρωτιές στον Αντρέα μας. Για πρώτη φορά έζησε αέρα 35 knots, ταχύτητες 11,5 knots κυματάκια 3-μετρα, μπουγέλωμα στα ρέλια και ανακάλυψε το παιχνίδι στα κύματα με το τιμόνι.
Εκτός από disk-jokey, επίσημος φωτογράφος και κινηματογραφιστής του "Αλκυών", έγινε bowman, mastman και helmsman .... Με άλλα λόγια δικαιολογημένα είναι "πολυεργαλείο".
Στον Πλατύ Γιαλό υποστηρίξαμε το σκάφος "Κουρσάρος" που χωρίς μηχανή, είχε χάσει και το τιμόνι του. Το δέσιμο στον ντόκο δίπλα στο "Αλμύρα" και το "Άδρα", μια περιπέτεια...με τις ριπές του αέρα, να φτάνουν τους 32 knots.
Μπανάκι στη θάλασσα και χαλαρό ποτάκι στην "Palmira" πάνω στην αμμουδιά.


Σάββατο 4 Ιουλίου - Σίφνος και διαδρομή μέχρι τον Πόρο.
Βόλτα στην Απολλωνία και προετοιμασία για τη συνέχεια της διαδρομής. Η Αλκυόνα για μια φορά ακόμη προετοιμάζεται να δεχθεί 7-άρι (2 μούδες και Νο3)
Ξεκινάμε για «όπου βγάζει καλύτερα» ο αέρας. Μόλις βγαίνουμε από τη νότια πλευρά της Σίφνου (μετά από ένα μπροουτσάκι στους 35 knots) η πορεία οδηγεί προς Πόρο. Την απόφασή μας την ακολουθούν το Αλμύρα και το Άδρα. Βγαίνει το καλάμι με την συρτή του Captain Lou, αλλά μετά από τη λαχτάρα της σακούλας που έπιασε, ξαναμπαίνει στη θέση του άπρακτο.


Κυριακή 5 Ιουλίου - Πόρος και επιστροφή στη Βούλα.
Μερικές ώρες δεμένοι στον Πόρο, για ύπνο και μετά από ένα υπέροχο μπάνιο, μηχανή για Βούλα με στόχο να προλάβουμε να φτάσουμε για να ψηφίσουμε.

Και αυτή η εβδομάδα πέρασε θαυμάσια, κι ευχαριστώ όλους τους φίλους συν-ιστιοπλόους που συνταξιδέψαμε και απολαύσαμε μερικές ημέρες χαλάρωσης μακριά από την Αθήνα και τις εντάσεις της, με πρώτο τον Captain Lou. 

Εύχομαι να 'χουμε κι άλλες τέτοιες ευκαιρίες!

Του Μίνου Μαίστρου